Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 39

ÓTTI
Smásaga eftir Svönu Þorstemsdóttur
Þegar ég var níu ára gömul varð
móðir mín veik og lá rúmföst um
tíma. Við bústjórninni tók þá
gömul kona. Hún var góð við okk-
ur systkinin og sagði okkur kynstr-
in öll af sögum um álfa og huldu-
fólk.’ Eimi'ig sagði hún(okkur sög-
ur um verur, sem leyndust í ýms-
um dimmum krókum og skúma-
skotum og ættu stundum til smá
hrekkjabrögð.
Minnisstæðast varð mér, þegar
hún missti næturgagnið úr hönd-
um sér og innihald þess flæddi yf-
ir nýskúrað fjalagólfið.
„Þarna sjáið þið, þarna sjáið þið,
börnin góð“ sagði hún æst. „Hann
kippti því úr*f^5idunum á mér,
bannsettur rokkurinn. — Þér skal
ekki verða kápan úr því klæðinu!“
Hún steytti hnefann fram í kol-
dimm göngin.
Faðir minn brosti í kampinn.
En þegar kerling byrjaði að lýsa
undrakraftinum, sem atvikinu olli,
harðbannaði hann henni að tala
um drauga við börnin eða hræða
þau á annan hátt.
★
„Þetta, að þú skyldir missa nið-
ur koppinn, á ekkert skylt við
vofur“, sagði hann.
Ég sát á rúminu mínu og datt
nú í hug, að vel gæti hugsast, að
einhver hrekkjalómurinn leyndist
undir því og myndi ef til vill fara
að kippa í fætur mér, jafnvel draga
mig með sér hver veit hvert. Til
vonar og vara settist ég því á þær,
eins og ég gerði oft þegar mér var
kalt.
Gunna gamla fór að þurrka af
gólfinu, eldrauð í framan og auð-
sjáanlega öskuvond, en pabbi hélt
áfram að flétta reipi við rúmstokk-
inn.
Þremur árum síðar, þegar ég var
orðin þvermóðskufullur stelpu-
hnokki, tólf ára gamall, höfðu for-
eldrar mínir flutt með okkur syst-
kinin í kauptúnið. Kunningjarnir
úr sveitinni komu þá að sjálfsögðu
oft í heimsókn til okkar, þegar þeir
voru á ferð. Þeirra á meðal var
Kristján á Eyri, sem mér var
einkar kærkominn gestur. Hann
hafði ávallt frá einhverju að segja,
HEIMILISRITIÐ
37