Heimilisritið - 01.07.1947, Síða 40

sem vakti glaðværð í kringum
hann. Eg vildi því ógjanian missa
af sögum hans, þegar hann köm,
og settist þá yenjuléga út í liorn,
þar sem minnst bar á mér, svo áð
mér yrði síður sagt að fara í rúm-
ið.
Þetta kvöld var mamma að enda
við að hella á síðustu hituna, sem
hún átti af kaffi, er barið var að
dyrum. Þegar ég heyrði, að komu-
rnaður var Kristján á Eyri, flýtti
ég mér fram til að heilsa. Hann
var þrjár álnir á hæð, boginn í
baki, með dökkt hár og ýfirvarar-
skegg og venjulega brosandi.
„Hverju eigum við það að þakka
að sjá þig?“ spurði mamma bros-
andi.
„Það eigáð þið vitleysingnum öð
þakka, sem við komum með. Hann
á að fara til höfuðstaðarins. Hvort
hann geiúr þar gagn eða ógagn veit
ég ekki, en hættulaus held ég að
hann sé“.
„Það eru slæmar fréttir, sem þú
færir að þessu sinni, en vonandi
batnar veslingnum fyrir sunnan“.
„Ómögulegt að segja“, svaraði
Ivristján. „Kannski verður hann
eins og sá síðasti, sem var ný-
kominn af geðveikrahælinu og
ætlaði að granda börnum ekkj-
unnar á Iíamri. Vildi til að hún
cr hugrökk kona og að tvíbýli
var á bænum. Maðurinn stóð milli
hennar og bæjardyranna með flug-
beittan hníf í hendinni“.
„Hvað gerði konan?“ spurði
mamma, og ég lieyrði að röddin
titraði lítið eitt, en sjálfri rann
mér kalt vatn milli skinns ög hör-
unds.
„Hún lét enga hræðslu á sér sjá,
en sagði, að þau þyrftu trog undir
blóðið. Þetta fellst vitleysingurinn
á og fylgdi henni yfir í hinn bæ-
inn. Þar var hann óðara haftdsam-
aður og bundinn“.
Ég sat á eldiviðarkassanum og
þorði naumast að anda. Kristján
sötraði síðast kaffisejdilinn, en
mamma var óvenju föl, strauk
sokkbolinn, sem hún var að prjóna
og mæidi fingurhæðina.
„Já, stilling er víst bezta meðal-
ið við hræðslu“, andvarpaði hún.
Kristján stóð á fætur, þakkaði
fyrir sig og fór.
Móðir mín stóð einnig upp og
minntist þess nú, að hún átti ekki
tíl kaffi á könnuna í fyrramálið.
„Þú skreppur fyrir mig til hans
Gríms, Sigga mín, úr því þú ert
ekki háttuð. Ég veit hann lánar
mér í tvær hitur“.
Oft hafði ég verið myrkfælin,
síðan Gunna gamla hafði sagt mér
draugasögurnar, en aldrei eins og
nú. Samt þorði ég ekki að skorast
undan þessu, en óskaði nú í fyrsta
skipti, að ég hefði ekki stolist til
að hlusta á Kristján.
Úti var niðadimmt haustmyrk-
ur. Ég varð næstum að þreifa mig
áfram að hliðinu. En þegar ég var
38
HEIMILISRITIÐ