Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 43

eftir lokunni á útidyrahurðinni
heima.
Mamma kom á móti mér, þegar
ég opnaði eldhúsdyrnar.
„Guð almáttugur! Hvað hefur
komið fyrir þig?“
I fvrstu svaraði ég engu. Ég gat
ekki komið upp orði, svo örmagna
var ég. Þó hafði ég rænu á að af-
læsa hurðinni, en hné svo niður.
Móðir mín bar mig inn í rúm,
hlúði að mér og ítrekaði spurn-
ingu sína, um, hvað komið hefði
fyrir.
„Ekkert, ekkert sérstakt“, svar-
aði ég slitrótt og skjálfandi.
Móðurhöndin, þrútin með dökk-
um sprungum, strauk hár mitt
blíðlega upp frá enninu.
„Geturðu ekki sagt mömmu,
hvað að er?“
Ég heyrði fótatak úti á götunni,
og það færðist nær og nær.
Einhver gekk upp að húsinu og
tekið var í útidyrahurðina. Þegar
gengið hafði verið úr skugga um,
að þær voru aflæstar, var barið.
Mamma stóð upp og æblaði að
opna.
„í guðs bænum opnaðu ekki.
Það er hann!“
„Hver hann?“
„Hann, sem elti mig. Hann, vit-
firringurinn".
Ég sá, að móðir mín náfölnaði
og greip í dyrastafinn.
„Elti hann þig? Og hvað gerði
hann?“
„Ekkert, hann — hann bara elti
mig“.
„Náði hann ekki í þig?“
„Nei“.
„Guði sé lof!“
Aftur var barið að dvrum, og
nú harkalegar en fyrr.
Móðir mín horfði óttaslegin til
dyranna, en ansaði ekki. Svo voru
nokkur létt högg barin á eldhús-
gluggann og kunnug rödd kallaði:
„Eruð þið háttuð?“
ðlóðir mín hljóp til dyranna og
opnaði þær aðeins svoj að Grímur
gæti smogið inn.
„Hvaðan ber þig að?“ spurði
hún.
„Ég komst í að elta vitleysing-
inn. Hann slapp svo að segja um
leið og hann var látinn inn. Við
höfum verið að leita hans eitt-
hvað á annan tíma, en loksins
náðum við honum á leiðinni upp í
sveit. — En ósköp lokið þið ann-
ars snemma. Klukkan er efcki
nema niu“:
Móðdr mín svaraði engu, en leit
í áttina til mín.
Grímur settist á rúmstokkinn og
tók hendur mínar í lófa sér og
strauk þær þegjandi. Allt var nú
breytt í mínum augum; ég vissi
ekki hvernig. Ég var ekki lengur
barn. Hræðilegur veruleiki lífsins
hafði smogið inn í sál nrina: ótt-
inn — óttinn við lífið.
ENDIR
HEIMILISRITIÐ
41