Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 50

ásiglingu á skip og strand á flök-
um, þangað til þeim var gefið
merki um að sigla inn.á höfnina.
Jafnvel inni á höfninni urðu tíð-
ir árekstrar í myrkrinu, ýmist sló
skipum saman, eða þau rákust á
bryggjuna, þegar þau voru að
leggja að og frá.
H. M. S. Express og H. M. S.
Shilcari lögðu síðust frá landi, Ex-
press kl. 3.18 og Shikari kl. 3.40.
Óvinirnir reyndu að varpa sprengj-
um á Shikari. En til allrar ham-
ingju reyndist miðunin röng í
mistrinu. Bæði þessi skip fluttu
samtals um eitt þúsund hermenn,
og hið brezka hafnarstarfslið. Eina
liðið, sem eftir var í Dunkirk,
voru nokkrir starfsmenn setuliðs-
ins, sem ekki voru hermenn, og
nokkrar sveitir, sem héldu virk-
inu fyrir Frakka. Eftir að öll skip-
in voru farin, fóru brezkir flota-
starfsmenn um alla höfnina á
nokkrum vélbátum, til þess að
ganga úr skugga um að enginn
hefði orðið eftir. Nokkra seinni
dagana höfðu sprengingamenn unn-
ið að því að sprengja í loft upp öll
hafnarmannvirki og tæki, sem
komið gætu óvinunum að haldi.
Þesu verki var nú lokið eins vel
og unnt var. Um þessar mundir
höfðu nokkrir óvinahermenn laum-
ast inn í Dunkirk. Sumir þeirra
skutu öðru hvoru af vélrifflum sín-
um. Sjóliðsforingjarnir voru undr-
andi á þeirri þögn og kyrrð, er nú
48
ríkti, eftir gný og gauragang síð-
ustu viku. Nú heyrðist aðeins eitt
og eitt skot. Þegar síðasti bátur-
inn fór, ofbauð sjóliðsforingja, sem
var innanborðs, sá grundroði og sú
ringulreið, sem hvarvetna gat að
líta. Þetta hafði verið mikil og
starfssöm hafnarborg, full af reglu
og iðni. Nú var hún aðeins haugur
af óhreinum, svörtum og rjúkandi
rústum, með lík af skipum í höfn-
inni og báðum megin innsiglingar-
innar, lík af mönnum, sem flutu í
sjónum og skoluðust upp í fjöruna,
leifar af flugvélum hér og þar, ó-
skiljanleg mergð eyðilagðra farar-
tækja ,umbúðakassar, gömul föt,
og brotin vopn. Honum bauð við
því, að skilja þannig við allt í
slíkri óreglu, án þess að geta að
gert. Hann hafði verið fyrirliði á
ströndinni frá því björgunin hófst.
Hvorki hann sjálfur, né hinir ó-
breyttu sjóliðar undir stjórn hans,
höfðu notið nokkurrar hvíldar, að
heitið gæti, í átta eða níu daga.
Þegar hann hélt á brott varð hon-
um hugsað til þess atviks, sem
hafði haft svo mikil áhrif á hann
einn morgunn snemma á leið sinni
inn sundið, er hann sá hina miklu
myrku mannfylkingu, sem beið í
þolinmæði á sandinu. Fyrir dugn-
að hans og sjómanna okkar, hafði
þessum þolgóðu mönnum verið
borgið.
Niðurlag í nœsta hefti.
HEIMILISRITIÐ