Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 55

um það, góða mín, hvers vegna
þér hafið ekki gifzt“.
Roði færðist fram í kinnar stúlk-
unnar. Hún sagði hægt: „Kennið
þér í brjó'li um mig?“
„Þetta er í fyrsta sinn“, hugs-
aði Celia, „sem hún hefur verið að
því komin að láta sér fipast“. Hún
yirti stúlkuna fyrir sér, um leið
og hún stóð upp og sagði eitthvað
til málamynda. „Eg verð að fara.
Það er orðið svo áliðið“. Hún hlaut
að vita sjálf, hvað henni hafði orð-
ið á. Svo sagði Celia:
„Komið á laugardagskvöldið.
Gerið það —“.
„Nei, ég —“
„Jú, þér megið til með að gera
það“.
„Eg kem svo oft hingað, Celia.
Hvers vegna vi'ljið þér — ég á
við —“
„Komið endilega“.
„Ef þér endilega viljið. Ég þakka
fyrir“, sagði stúlkan þá.
En laugardagurinn var leiðin-
legri en nok'kur annar heimsókn-
ardagur stúlkunnar. Þegar klukk-
an var orðin tíu, hafði Sam í leið-
indum sínum fengið sér fleiri glös,
en hann hafði gott af. Celia hugs-
aði um það, hvernig Sam myndi
verða, þegar stúlkan væri farin,
hann mjmdi horfa á haíia greiða
hár sitt, og þá, en ekki fyrr, ætlaði
hún að segja honum frá handskjól-
inu, sem hún hafði keypt sér við
nýju minkakápuna. „Og þetta er
lokaþátturinn, sem hún leikur
hér“, hugsaði Celia. „Eftir því, sem
Sam hefur hegðað sér í kvöld, hlýt-
ur jafnvel hún að sjá, að hann læt-
ur ekki tæla sig“ Hún ætlaði að
fara að segja eitthvað um hálsfesti,
sem hún hafði séð, en þá heyrði
hún rödd Sams skjálfandi af óþol-
inmæði, sem stundum greip hann
svo undarlega.
„Hvað veizt þú?“ hrópaði hann,
„um list eða annað! Þið eruð allar
eins og rangeygðar kanínur. Sum-
ar þykjast of góðar til að læra
nokkuð. Það er auðveldast að
segja: „ég veit það ekki“ —
„Sam!“ sagði Celia ásakandi.
Henni fannst einhvernveginn þetta
hafa gerzt áður, hún hefði heyrt
þetta allt og séð fyrr. „Þú talar eins
og barn!“ hafði Sam hreytt í hana
einu sinni fyrir löngu, og röddin
hafði verið ofsafengin eins og nú.
Hún lokaði augunum, næstum því
eins og hún byggist við að finna
ástríðuþrungin armlög hans. Hún
opnaði augun. .. Heit og áköf
augu hans hvíldu á stúlkunni.
Þá skildi hún. Hún vissi að hann
var henni horfinn, vaknaður af
löngum dvala, ekki til hennar,
heldur til stúlkunnar. „Ég æsti
hann upp, þegar hann elskaði
mig“, hugsaði hún, „þegar hann
elskaði mig. í margar vikur, mán-
uði, alltaf frá því hann kynntist
henni, hefur hann varla heyrt það,
sem ég hef sagt“. Þarna hafði hún
HEIMILISRITIÐ
53