Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 59

„Ef hann befði myrt hana vegna
bréfsins, þá hefði hann eyðilagt
það! Hann hefði aldrei sent það til
yðar. Það var ekki Rob —“
„Hann hefði eyðilagt það, ef
hann hefði fundið það“, sagði Wait.
„Ef til. vill fann hann það ekki.
En hann vissi, að hún þekkti efni
þess og því varð liann að fyrir-
byggja, að hún yrð'i til frásagnar
um það. Og hann vissi einnig, að
hún gat eyðilagt fjarvistarsönnun
hans — frá því kvöldið sem Ivan
Godden var —“
Hann þagnaði.
Hann einblíndi á hana með
dökkum augum, undan þungbún-
um augnalokum, án þess að sjá
hana eða nokkuð, sem var inni í
herberginu. Hann spurði einskis
frekar og sat hreyfingarlaus. Eftir
litla stund stóð hann upp og gekk
út í regnið.
Gally kom inn til Marciu, kvíð-
inn og forvitinn.
„Hvað nú?“ spurði hann. ..Hvað
ætlar hann nú að gera?“
„Hann veit að Beatrice v?r með
bréfið“. sagði hún með erfiðismun-
um. ..Ilann vis-á það frá byriun —
eða hafði sterkan grtrn um það. af
því að hún hafði umslagið, og bréf-
ið barst þeim í hendur daginn eft-
ir að hún var mvrt. Þetta getur
orðið Rob að falli, eins og okkur
grunaði alltaf“.
Það var þöan um stund. Svo
gekk Gally til Marciu klappaði á
öxl hennar og lagði handlegginn
yfir bakið á henni.
„Vertu ekki áhyggjufull, hjart-
að“, sagði hann. „Við gerum okk-
ar bezta“. Hann var samt ekkert
upplífgandi. ,.Þeir handtóku þó að
minnsta kosti ekki mig. Ekki enn,
hvað sem öðru líður. Þeir taka
okkur sennilega öll í einu, Marcia“.
„Spurði hann þig ekkert um
nærveru þína í húsinu, þegar Ivan
var myrtur?“ spurði Verity.
„Nei, ekkert“, svaraði Gal'ly og
reyndi að vera glaðlegur. „Ja, hann
spurði hvort ég hefði heyrt um-
gang í stiganum. Ég vissi, að hann
átti við Marciu, svo að ég neitaði
því að hafa heyrt í nokkrum fara
niður stigann, öðrum en Beatrice“.
Eftir l'itla umhugsun hélt hann
áfram:
„Jú, hann spurði líka um þenn-
an hvíta hlut, sem ég sá. En ég
sagði ekki orð um, að ég befði
hevrt Rob láta orð faHa á þá leið,
að hann ætlaði að myrða Ivan.
Ég stóð rétt hjá ykkur, Marcia,
þegar þið töluðuð saman úti í
garðinum um kvöldið, og' komst
ekki hjá því að heyra til ykkar.
Og ég verð að viðurkenna, að mér
varð ekki um sel, þegar ég heyrði,
hvernig málum var komið vkkar
á milli. Ekki að ég ásaki þig“,
flýtti hann sér að bæta við. „Ivan
var — óþverramenni, og ég hefði
ekki orðið hissa. þó að þú hefðir
myrt hann sjálf. En ég beið þang-
HEIMILISRITIÐ
57