Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 62

sínum opnu, glampandi og sting-
andi augum. Marciu fannst þau
myndu geta séð gegnum augu
hennar og lesið hugsanirnar sem á
bak við þau fólust.
„Jæja“, sagði hann, „þetta er
rneiri dagurinn. Það hefur víst ekk-
ert frétzt af Ancill?“
„Nei, ekki svo ég viti“.
Hann var mjög þreytulegur.
Hinar smágerðu línur umhverfis
augu hans mynduðu fíngert
hrukkunet, og munnsvipur hans
var áhyggjufullur.
„Ég skal segja þér eitt, Marcia“,
sagði hann. „Ég hef áhyggjur. Ég
— ég veit ekki, hvað lögreglan
hefur í hyggju varðandi þig. Ég á
auðvitað við, að málsókn þeirra á
hendur Rob byggjast að mestu á
bréfi hans til þín. Ég — ja, í ein-
lægni sagt, ég bjóst við að þeir
tækju þig fasta í dag. Og ég sé
ekki, að þeir geti látið það drag-
ast — mikið lengur“.
Hún fann, að hann gerði ráð fyr-
ir, að það yrði á morgun, en að
hann vildi ekki segja það beint út.
En þetta var nýtt umhugsunar-
efni fyrir hana.
„Ég skil. En ekkert getum við
gert til að afstýra því“.
Rakafullur vindblær fór um her-
bergið. og þau gátu heyrt regnið
streyma til jarðar. Loks sasrði hann
hugsandi í bragði: „Nei, líklega
ekki“.
Hann var samt óvenju eirðar-
laus. Hann kveikti sér í sígarettu,
reis á fætur, lét eldspýtuna í ösku-
bakka og gekk að gluggadyrunum
og lokaði þeim. Regnhljóðið fjar-
•lægðist, en húsið varð aftur eins
og óhugnanlegt þagnargímald.
Hann átti sýnilega erfitt með að
vera kyrr og gekk um gólf. með
léttum, stuttum og taktföstum
skrefum, sem voru svo sérkenn-
andi fyrir hann; gekk fram og aft-
ur. reykjandi í þungum þönkum.
Hjúkrunarkonan hlaut að fara
að koma. Eða Gallv. Undarlegt að
hvorugt þeirra skvldi koma. Nú.
en læ'knÍTÍnn var hér. Hún var al-
veg örugg; furðulegt, að henni
'skyldi finnast eins off eitthvað óvn-
þrungið vera í návist sinni. Það
hlaut að stafa af því. hvað henni
hafði bruaðið Hún var ekki búin
að jafna sig. fann hún. Os auk bess
var ekkert tilh'lökkunarefni að
verða handtekin bá off bevar. fvrir
utan allt annað. Þetta'herberorí osr
endii'rminninaarnar. sem við bað
voru bundnar. voru líka síður en
svo urmörvandi fvrir hana.
„HvermV ætlarðu að snúa bér í
málinn. að bví er varðar Rob?“
spurði Bla'kie allt í einu.
,.Rob?“
..Já. év bvst við að bú rmmir æ+'la
að taka mábtað hans. Ot ha-nn
binn. En — að bví er év fæ séð. er
bað ekki til neins — fvrir hvornvt
ykka'r. Hbistaðu á. Marcia. mér
þykir miður að tala svona. Ég geri
60
HEIMILISRITIÐ