Heimilisritið - 01.03.1948, Page 20

ur héldi, að hann væri vanastur
að éta pylsur, — og það gæti
móðgað hann.
Þá er það sá, sem alltaf er á
nálum um að maður skemmti sér
ekki — sem er óstyrkur í sam-
ræðunum, leggur matseðilinn til
hliðar, stingur upp á að fá það
dýrasta og vill alltaf vera að
dansa. Hann hefur aldrei augun
af þjóninum, slær í glasið; spyr
hvort fari vel um mann — og
manni er ljóst, að hann eyðir
meiru en hann hefur efni á, og
geri það af því maður er með
lokka í vöngunum, blá augu, éða
eitthvað þvíumlíkt. Það er laust
við, að það sé þægilegt að vera
í návist hans, því allan tímann
er manni ljóst, að maður verður
að sýna honum fram á — eða
láta hann halda — að maður
skemmti sér prýðitega, og sofna
svo út frá öllu saman-------.
Þá skulum við líka ímynda
okkur þann, sem finnst hann
hafa þetta allt saman í hendi sér
og er svo mikill á lofti, að í sam-
jöfnuði við hann er maður svo
lítill, að maður kemst fyrir í
músarholu. Hann er með alls-
konar útásetningar, finnur að
matnum, og vill fá að tala við
yfirþjóninn, í tilefni af kæruleys-
iniu í meðferð vínsins. Hann hef-
ur vanist því betra og er ákveð-
inn í, að það skuli ekki fara fram
hjá neinum. Hann talar helzt til
hátt, og helst til herralega við
þjóninn, sendir sérstakar fyrir-
skipanir fram í eldhúsið og til
hljómsveitarinnar. Eins og Ward
Price sagði: 1 know these dicta-
tors. — I návist þeirra er engrar
miskunnar að vænta.
Svona eru karlmenn í veitinga-
húsum — séu þeir ekki alveg
það gagnstæða. Það er að segja,
fáorðir, hrífandi, nærgætnir,
blátt áfram — og leysa dömuna
frá öllum vanda við að velja og
hafna. Og sem betur fer eru þeir
ekki eins sjaldfundnir og hvítir
hrafnar. — En ef það eru samt
sem áður örlög einhverra konu
að sitja eina kvöldstund við
blómskrýtt borð, með einum af
hinu taginu — sem áður er get-
ið — þá má hún sjálfri sér um
■kenna. Því ætti maður að leika
hlutverk sitt í daufri birtu, ber
manni fyrst og fremst að sjá sér
fyrir góðum leiðbeinanda, sem
getur fengið allt til að blessast.
— Og til þess að það takist höf-
um við, ásamt öðrum hæíileik-
um, hið margumtalaða innsæi
okkar. . . .
.... þegar þeir eru konung-
ar í ríki sínu.
\
Hann er einskonar smákon-
ungur — ef ekki að ættgöfgi, þá
að minnsta kosti að uppeldi og
menntun. Og fjölskylda hans,
18
HEIMILISRITIÐ