Heimilisritið - 01.03.1948, Qupperneq 24

„Að vera vitni að hamingju
þeirrá! Nei — riei — aldrei!" Ög
Barbára virti fyrir sér raunasvip-
inn á andliti sínu með nokkurri
velþóknun.
Hún dró loks af sér hanzkana
— þyir voru dálítið óhreinir, því
hún, hafði verið 'að leika sér að
Kicksie, hundinum — og hugs-
aði: „Ég verð að sjá hann — einn
góðan veðurdag á ég ekkert ann-
að eftir en minninguria um hann
— og tárin, sem ég græt“.
Barbara reyndi að líkja eftir
hreyfingum leikkonunnar Gene
Tierney, þegar' hún gekk inn í
stofuna. Georg TYieks, kunningi
Anthonys, reis á fætur um leið
og hún birtist í dyrumiin, en
Anthony sneri aðeins höfðinu
lítið eitt og horfði á hana með
öðru auganu. Hún leið áfram, að
stól, sem hún hélt að bezt myndi
undirstrika fegurð hennar, og lét
fallast niður í hann. Hún sendi
Anthony himneskt augnaráð, og
leit síðan sakleysislega niður á
gmlfteppið. Hún var sannfræð
um, að framkoma sín væri mjög
aðlaðandi. En auðvitað varð Dí-
ana að eyðileggja allt saman.
„Heyrðu mér, Barby litla“,
sagði hún í sínum venjulega um-
vöndunartón, „það er siður að
bjó|S$ góðan dag, eða segja ein-
hver önnur kurteisisorð, þegar
maður kemur inn í stofu, þar sem
fullorðið fólk er fyrir. Það er
kannske til ofmikils mælzt af þér,
en þetta er nú einu sinni venja.
Þú hefur kannske tekið eftir því,
að Arithony Cart og Georg
Wicks ern hér í stöfunni, og þú
hefðir að minnsta kosti gétað
látið svo sem þú yrðir vör við þá,
þótt það sé fyrii* neðan virðingþ,
þína“.
Barbara roðnaði. .
„Ég var að hugsa um dálítið**,
sagði hún.
„Þú hefur kannske' verið að
liugsa um góðverk dagsins",
sagði Díana, og bætti við, um
leið og hún sneri sér að Anthonv
Cart: „Barby er flokksforingi
fyrir nokkrum skátastelpum.
Hún er hálærð í morsstafrófinu
og snillingur að hnýta sjómanns*
hnúta, og ég veit ekki hvað. Húji
getur kveikt eld með gamalli sar-
dínudós“.
Barböru var skapi næst og
segja henni að halda sér saman,
en hún þagði.
RÉTT í þessu dró Georg
Wieks stól sinn til hennar. „Má
ég?“ spurði hann. Hún kinkaði
kolli, því' hún gat elcki starnað
út jár sér nokkru orði. Georg sett-
ist, studdi olnbogunum á hné og
hallaði sér að henni. Hann var
liár og myndarlegur, og húð lians
var eins og á ungri stúlku, en
það var líka það eina sem var
kvenlegt í fari hans. Grá augu
22 .
HEIMILISRITIÐ