Heimilisritið - 01.03.1948, Síða 38

eftir honum meðan hann heyrði.
Ég er búin að gleyma, hvernig
það byrjaði“.
Pat var orðlaus. Hún levfði
sér þó að stama upp: „En — en
ég hélt, að þið hjónin rifuzt aldr-
ei“.
„Há!“ Brenda hló opinskátt.
„Sýndu mér hjón, sem ekki ríf-
ast, svona einstöku sinnum.
Sum geta breitt betur yfir það,
svo að aðrir viti það síður, það
er allt og sumt“.
Brenda Iaut niður og kveikti
í sígarettu á rafmagnskveikjara,
sem stóð á borðinu, rétti síðan
úr sér aftur í stólnum og brosti
íbygginn til hennar. Pat skildi
nú, hvers vegna þörfin fyrir að
hitta Brendu að rnáli, einmitt í
dag, hafði verið svo rik og ó-
mótstæðileg. Það var hið móður-
lega, skílningsríka, umburðar-
lynda bros hennar.
PAT STRÍDDI af fremsta
megni við tár, sem vildu brjót-
ast út: einhver tilfinning olli því,
að hakan leitaði niður á bring-
' una.
„Ó, Brenda“, kjökraði hún,
„ég á svo bágt!“
Brenda var farin að strjúka
yfir smágerðar axlir vinkonu
sinnar, áður en gráturinn hafði
yfirbugað hana.
„Svona, svona elskan; auðvit-
að vissi ég það strax og ég sá
þig. Nú er um að gera að taka
þessu rólega og xegja Brendu allt
sem þú villt . . . Svona“.
Hægt og hægt kom lieil saga
upp á milli ekkastunanna. —
Hvérsu Ned hafði kysst hana
kuldalega í gærkvöldi, hvernig
henni hafði runnið kalt vatn
milli skinns og hörunds, þegar
hakan á lionum, sem hann hafði
ekki rakað frá því snemma urn
morguninn, hafði rispað'kinnar
hennar líkt og sandpappír.
„Og það er nokkuð, sem ég
hef álltaf hatað, enda þótt ég
hafi ekki látið hann vita það
fyrr“.
• Fyrstu ónotaorðin, sem Ned
hafði hreytt í hana. Enduróm-
andi runa af smánaryrðum,
Síðan smiðshöggið rekið á allt
saman, þegar Pat hafði spurt:
„En þú elskar mig samt enn,
góði, eða gerðirðu það ekki?“ Og
hann hafði yppt breiðum öxlum
sínum og liorft á hana skærum,
bláum auguin og svarað: „í
sannleika sagt veit ég það ekki“.
„Já, já“, sagði Brenda á sama
augnabliki, „og þér fannst þú
aldrei hafa fundið andrúmsloft-
ið ískyggilegra en einmitt í
morgun; og hann var fjarlægur
og stirfinn þegar liann kvaddi þig
á stöðinni, og svo fórst þú til
New York, ég skil. — Auðvitað
kvaddi hann þig ekki með kossi,
var það?“
36
HEmiLISRITIÐ