Heimilisritið - 01.03.1948, Síða 54

sem oft leiddi af sér heilsuleysi
og stundum dauða.
Og fyrst ég er byrjaður að
skrifta, er bezt að ég skrifti það
líka, að á seinni árum hef ég ekki
farið .alveg hreinskilnislega að
ráði minu gagnvart þessum kon-
um. Eg er hættur að reyna að
koma fyrir þær vitinu. Ég spyr
[>;er og gef þeim svo það sem
þær biðja um.
Þessi fyrirskipun um lyfja-
not.kim hefur reynzt mér gagn-
leg, og hún er mér ekkert laun-
ungarmál. Þetta er piparmintu-
\ratn, — ein matskeið þrisvar á
dag í mánuð.
Ef þetta gagnar ekki, og ég
veit vel að það gagnar ekki neitt,
á hún að koma aftur og segja
mér, hvemig ástatt er. Þá læt ég
hana hafa aðra meinlausa mix-
túru. Og þegar hún hefur líka
reynzt gagnlaus er konan oftast
nær búin að sættá sig við á-
stand sitt. Hin gamla, góða móð-
xirhvöt er þá oftast farin að segja
tif-sín.
Það er mikið vandamál að
segja þeim sjúklingi satt til, sem
þjáist af veikindum, sem ekki
eiga sér stað nema í ímyndun
hans.
,JÞér skiljið ekki, hvernig þessu
•er vaa'ið, læknir“, sagði vesæld-
arlegur maður. „Maginn í mér
tekur skjáiftakippi".
Honum leið augsýnilega illa,
og þó var engin leið að finna, að
neitt gengi að honum. Við höld-
um, að þetta séu. truflanir, sem
orsakast af taugaþreytu. Við get-
um gert annað hvort, klappað
honum á öxlina og sagt: „Það er
ekkert að þér. Gleymdu þessu“.
Eða þá tekið þjáningar hans til
greina og reynt að beita sálræn-
um aðferðum honum til hjálpar.
Ef við notum fyrri aðferðina,
segjum honum blákaldan sann-
leikann, er ekki ólíklegt, að hann
leiti beint í þtpr gildrur, sem
skottulæknar leggja fyrir ein-
falda menn, er halda, að venju-
legir læknar skilji ekki veikindi
þeirra. Ef við tökum hitt^ráðið
verðum við að fara með ímynd-
uð sjúkdómseinkenni sem væru
þau raunveruleg, þó að við vit-
um, að svo sé ekki, hylja sann-
leikann svo að sjúklingnum Ifld,
og leitast við að lækna hann með
hugaráhrifum, eða sjálfssefjun,
sem er svo ótrúlega sterkur þátt-
ur í mannlegu sálarlífi.
Ég hafði leitað allra bragða,
að því er ég hugði, til þess að
lækna svefnleysi, sem stóð ein-
um af sjúklingum mírium svo
mjög fyrir þrifum. Hann þurfti
að sofna, en gat það ekki. Að
lokum sagði ég við hann:
„Þér verðið að sofna. Ég vil
ekki venja yður á morfín, en nú
ætla ég að gefa yður ofurlítinn
skammt af því“.
52
HEIMILISRITIÐ