Heimilisritið - 01.03.1948, Side 55

Ég beio við rúmstokkinn, eftir
að hann hafði fengið svefnlyfið.
„Ég' finn til þnrrks í hálsinum.
Ég hef skrítið bragð í munnin-
um. Ég býst við að það stafi af
morfíninu“.
Ég kinkaði kolli. Augnalok
sjúklingsins sigu. Það var auð-
séð, að svefninn var að sigra
liann. Hann sofnaöi og svaf í
tólf tíma. Þegar hann vaknaði,
liafði hann þungar áhyggjur.
,,Læknir“, sagði hann kvíðinn
í bragði, „ætli ég venjist á að
taka þetta eitur?“
„Það er víst engin hætta á
því“, sagði ég, og nú sagði ég
honum allan sannleikann,
„vegna þess, að i því, sem þér
tókuð, var ekkert annað en
vatn“. ímyndun hans hafði leik-
ið á hann.
Treystið mér!
SJÚKLINGUR, sem stendur
fyrir framan mig og bíður þess
með öndina í hálsinum að ég
kveði upp dóminn, er ekki þjóð-
félagsþegn á þeirri stundu. Hann
er miðpunktuf alheimsins. Og
hann ætlast til þess af mér, ætl-
ast til þess af sérhverjum lækni,
að hann skilji þetta sjónarmið.
Ef ég get látið honum finnast,
að hann og sjúkdómur hans sé
hið mikilverðasta fyrirbrigði
heimsins í augum mínum, er bar-
áttan, sem ég tek á mig hans
vegna, þegar að hálfu unnin. Þá
treystir hann mér. Það er eftir-
tektarvert, að allir læknar, á öll-
um öldum frá því að sögur hefj-
ast, hafa verið á sama máli í
þessu efni. exdir
VaknaSu og hugsaðu
HassæW fæst aldrei með þvi að liggja andvaka :i nóttumii, lietdur með þvi
að valca á dagiim.
Sumt fólk forðast óþægilegar staðreyndir. Nætur þess eru oft svefrdausar.
Aðrir horfast djarflego í nugu við crfiðleikaun, rannsaka þú, einangra þú og
reyna að ráða fram úr þeim. Þeir hvilast venjulega vel á nóttunni.
Stundum er viðfangsefni Jeyst á þann hátL einau, að viðurkenna, að
engiu laúsn sé tii á því; en það er algengur veikleiki að viia í það óendan-
lega yfir því. sem ekki cr hægt að breyta. í stað þcss að.taka hinu óumfíýjan-
lega, eins og það kenuir fyrir, fora menn með sorgir síuar í rúmið og hlusta
á klukkuna siá til morguns. *
Laun heilbrigðs svefns er andleg árvekni. Maðurinn, sem er hlirtvútki sínu
vaxinn, viðurkennir töpin jafnskjótt og þau l>er að höndum, og hugsa fijótar
en keppinautar hans. Iíann sefur venjulegá vel, Iivort sem tiraarnir eru góðir
eða slæmir.
Hugarvíl gagnar aldrei neinum — nema keppinautunum.
(Aljred Pemberton Magaziite).
KEB-IILISÍirnÐ
53