Heimilisritið - 15.06.1949, Qupperneq 4

hafði falið mig á bak við póst-
poka; þau vissi ekki, að ég væri
þar. Elfrida var með rauðgula
hattinn sinn, sem hún hafði svo
oft leyft mér að máta, og það
var fallegasti hattur í heimin-
um. Og ég fór að gráta, þegar-ég
sá fætur hennar. Þeir voru agn-
ariitlir og fallegir, og hún var
með litla, brúna skó, og tærnar
voru skreýttar perlum. Þeir
\’oru svo gláðlegir, litlu skórnir,
en nú fóru þeir burt með hana
fyrir fullt og allt frá mér og
pabba. Eg vissi, að við myndum
aldrei nokkurn tíma fá að sjá
hana íramar . . .
Eg sá, að hún tyllti sér á tá,
og pabbi hefur ef til vill kysst
hana — þó ég haldi nú reyndar,
að hann hafi aðeins kysst hana
í þetta eina sinn á markaðnum,
þegar mamma horfði á það. Og
svo blés eimlestin, og fór af
stað. Pabbi stóð hreyfingarlaus
ineð hattinn í hendinni og horfði
á eftir henni.
Ósjálfrátt fór ég að hugsa um
Edmund, litla músarungann,
sem ég fann í vor og setti í tóm-
an kassa niðri í kjallara. Það var
áð'ur en Elfrida kom, og ég fór
aftur að gráta, því að allt var
svo breytt. Það var eitthvað,
sem ég þráði svo ákaft, að það
var eins og stór kökkur sæti í
hálsinum á mér og væri að kæfa
mig. Eg óskaði að hafa pabba
og Edmund og einkum, að El-
frida kæmi aftur. En hún gat
ekki komið aftur vegna mönnnu,
og ég óskaði líka, að mamrna
væri hamingjusöm.
Eg heyrði fótatak pabba á
stöðvarpallinum, og ég færði
mig lengra inn í skuggann og
beið þess með öndina í hálsinum,
að hann íæri framhjá. En liann
stanzaði rétt hjá póstpokunum.
„Komdu nú, Nóra“, sagði
hann blíðlega. „Nú förum við
heim“.
Hann hafði þá alltaí vitað af
mér þarna og vitað, að ég sá
hann kveðja ungu, lífsglöðu
stúlkuna, sem hafði flutt til
okkar um vorið, þegar blöðin
byrjuðu að springa út á trján-
um.
HÚN HAFÐI SÉÐ spjaldið
með „Ilerbergi til Ieigu“ í glugg-
anum hjá okkur. Eg var í skól-
anum, og pabbi í skrifstofunni,
en mamma sat og beið bak við
hvítar, nýstífaðar gardínurnar,
og dökkt hár hennar var sett í
hnút í hnakkanum. Eg held ekki
að neitt hafi verið athugavert í
öllu húsinu, nema Edmund, sem
hnipraði sig saman í einu horn-
inu á kexkassanum niðri í kjall-
aranum, og Edmund fékk að-
eins að vera þar af náð og misk-
unnsemi. Edrnund var aðeins
pínulítill músarungi, þegar ég
2
HEIMILISRITIÐ