Heimilisritið - 15.06.1949, Qupperneq 6

hlýtur að hafa gengið afar al-
varleg og hátíðleg upp stigann,
hrædd um að' ef til vill væri ekki
allt í íullkominni röð og reglu.
En í fyrstu geðjaðist mömmu
vel að Elfridu.
„Hún sagði, að henni félli vel
fersk og hreinleg lyktin í hns-
inu, Nóra“, sagði mamma við
mig, þegar ég kom heim úr skól-
anum. „Hún sogaði hana blátt
áfram að sér. Mér lá við að
brosa að henni. Hún er afar
telpuleg, þó hún sé starfandi
stúlka“.
„Hvað starfar hún?“ spurð'i
ég. Ég hafði ekki séð Elfridu
enn, en húsið var strax orðið
breytt. Það lá vasaklútur ú
borðinu í forstofunni. Hún hlaut
að eiga hann. Okkar lágu í
kommóðuskúffum, eða í körf-
unni með óhreina þvottinum;
annað kom ekki til greina. En
þarna lú vasaklúturinn á svörtu,
gljáandi borðinu — áhyggju-
laust og kærulaust og gulur eins
og sóley! Okkar voru allir hvít-
ir.
„Hún er vélritunarstúlka“,
svaraði mamma. „Að hugsa sér
annað eins! Ungar stúlkur eru
svo óháðar nú á tímum. Hún
heitir Elfrida. Elfrida Kent. Það
er undarlegt nafn“.
„Það er fallegt“, sagði ég.
„Finnst þér það ekki?“
Ég held að pabbi hafi verið
hálffertugur, þegar hann kom
heirn frá skrifstofunni þennan
vordag og sá Elfridu hjá okkur.
Eg veit ekki, hvaða hugsanir
hafa gert vart við sig hjá honum.
Ef til vill, að hann væri að eld-
ast. Eða, að hann hefð’i einu
sinni verið ungur ásamt
mömmu, og að hún hefði ætíð
leitað athvarfs hjá honum og
reynt að hlæja að öllu, sem hann
hló að, af því henni hafi fund-
izt hann dásamlegur, en að
smám saman haf orðið erfiðara
og erfið'ara að seiða fram hlát-
ur . . .
„Ég er kominn, Edit!“ sagði
hann.
Það sagði hann ætið, þegar
hann kom heim, og þó mamma
héldi áfram við það, sem hún
var að gera, voru þetta þó orðin,
sem hana langaði til að lieyra.
Það voru orðin, sem hann átti
að segja við hana.
„Hún borð'ar kvöldverð með
okkur“, sagði mamma í flýti.
„Ég bauð henni það, af því
þetta er fyrsta kvöldið hennar
hér“.
„Hún?“ sagði pabbi undrandi.
„Ertu búin að leigja herbergið?
Ég hélt, að þú kærðir þig ekki
um kvenleigjanda“.
„Hún er allt öðruvísi en aðr-
ar“, svaraði mamma. „Eg held,
að hún verði ekki erfið'. Hún
virtist ekki taka eftir — já, sér-
4
HEIMILISRITIÐ