Heimilisritið - 15.06.1949, Síða 39

„Ég vil ekki heyra eitl ein-
ásta orð“, svaraði Vibeka. „Vog-
aðu þér ekki að tala við' mig
framar. Snertu mig ekki“.
Níels áleit, að hún væri
skyndilega orðin geggjuð og
rétti hikandi út höndina til að
stvðja hana, en hún hratt hon
um frá sér með alvarlegum af-
leiðingum. Fvrir aftan hann
stóð ölkassi, sem hann hrasaði
um. og áður en hann næði jafn-
vægi aftur, sat hann í bala með
þvottavatni.
Vibeka sá, að' hann fékk
hroðalega útreið og heyrði
skvampið, en henni stóð á sama.
Hún sneri sér við og gekk inn í
danssalinn, þar sem hún rakst
beint í fangið á Láru.
„Hvar er Karl?“ spurði Vi-
beka andstutt og rjóð.
„Vibeka“, sagði Lára —
„komdu hingað, ég þarf að
kynna þig. Þetta er Asfelt
læknir. Þú manst líklega ekki
eftir Jörgen Asfelt, þú varst svo
lítil, þegar hann flutti úr bæn-
um. Sjáðu —“ hún hélt hægri
hendinni upp að augunum á Vi-
beku. A baugfingri glitraði gull-
hringur. „Ætlarðu ekki að óska
okkur til hamingju, Vibeka?“
„Hvað . . . hvað segirðu?“
hrópaði Vibeka. „Ert þú og As-
felt læknir . . . og hélt . . .“ hún
þagnaði og stirðnaði af hræðslu
vegna þess, er hún hafði sagt við
Níels. Drottinn minn dýri, hún
hafði hegð'að sér herfilega .. .
„Ég óska þér til hamingju,
hjártanlega, hjartanlega til ham-
ingju“, sagði hún og tók um
hálsinn á Láru. Því næst leit
hún vandræðalega umhverfis
sig. „Hvar er Karl?“
Karl Kramer var ekki þrjú
skref i burtu, og innan skamms
var Vibeka farin að dansa við
hann.
„Karl“, sagði hún, „ég hef
verið fífl. Þú ert ekki reiður við
mig, er það, Karl?“
Karl þrýsti henni fastar að
sér.
Skömmu síðar sagði hann
henni frá trúlofun Láru. „Þessi
Asfelt er ágætis maður. Hann
vildi ekki koma hingað' og trú-
lofast Láru, fyrr en hann hefði
lokið prófi og fengið svo góða
stöðu, að hann gæti kvænzt og
jafnframt hjálpað móður sinni
og systur. Sástu, hvað Lára var
hamingjusöm? Hún hefur beðið
hans trúlega öll þessi ár. Níels
Bundsen vissi það — þess vegna
annaðist hann hana svona
drengilega allan þennan tíma.
Hann vár góður vinur Jörgens
Asfelt, og . . .“
Vibeka tók hendinni fyrir
munninn á Karli. „í guð.s nafni,
Karl“, stundi hún, „segðu ekki
meira“.
ENBIR
HEIMILISRITIÐ
37