Heimilisritið - 15.06.1949, Síða 51

„í, það er sannarlega gaman að
sjá þig aftur“.
„Langar þig til að gera nokk-
uð sérstakt í kvöld?“
„Ne-ei“, Júlia var hikandi.
„Hvað langar þig sjálfan til?“
Hann leit íbygginn á hana.
„Dansa?“ spurði hann.
„Gjarnan, ef þig langar til“.
Júlía minntist allt í einu af-
mælishófsins í stóra, spegilþakta
danssalnum í Embassy-veitinga-
húsinu. „Embassy er hreint ekki
svo afleitt“, sagði hún með
rödd, sem gaf til kynna, að hún
væri nákunnug þeim stað.
„Gott. Þá segjum við Em-
bassy“.
Hann var í bíl íoreldra sinna.
Aður fyrr voru þau vön að
hjóla til sportklúbbsins og leika
borðtennis. A eftir stönzuðu
þau hjá Smokey og borðuðu
pylsur, og dönsuðu síð'an jitter-
bug eftir grammófón. En nú var
allt orðið öðruvísi. Nú voru þau
ekki börn lengur. Nú fóru þau
í Embassy.
Þau ræddust við eins og tvær
bráð'ókunnugar manneskjur. Öll
forna hlýjan og félagsandinn
var á bak og burt, og í þess stað
komin óframfærni, sem gerði
samtal þeirra tilgerðarlegt og
leiðinlegt. Stöðugt urðu langar
þagnir, sem voru í algeru ósam-
ræmi við eðlilega rósemi þeirra
áð'ur fyrr. Brosið stirðnaði á
HEIMILISRITIÐ
vörum Júlíu. Hjarta hennar
herptist saman af sorg yfir því,
að allt skyldi vera orðið svona
öfugsnúið þeirra í milli.
Þegar hún þoldi ekki við öllu
lengur, sagði hún hæglátlega:
„Hefurðu nokkuð á móti því, að
við förum heim nú, Scott? Það
hefur verið' afar gaman, en ég —
ég hef svo ægilega mikinn höf-
uðverk“.
Þau buðu hvort öðru góða
nótt við dyrnar hjá Júlíu.. „Eg
vona, að höfuð'verkurinn líði
hjá“, sagði Scott og þrýsti hönd
hennar lítið eitt. „Sjáumst bráð-
um aftur“.
Tárin brutust fram í augu
Júlíu, þegar hún fór inn. Hún
sá sjálfri sér bregða fyrir í spegl-
inum í forstofunni — það var
dapurleg mynd. Tárvott andlitið
var hlægilegt útlits undir litla,
kjánalega hattinum hennar
Lindu. Hvern hélztu eiginlega
að þú gætir gabbað’, stelpukind?
hugsaði hún þrevtt.
Nóttin varð löng með gráti og
órólegum draumum. Hún lét
sem hún svæfi lengi frameftir,
og með því að það var laugar-
dagur, ónáðaði enginn hana.
Þegar hún kom niður um ellefu-
leytið, með hárið fléttað í tíkar-
spena með rauðar slaufur og í
bláum samfesting og gamalli,
tíglóttri skyrtu, voru allir farnir
út. Hún settist við eldhúsborðið,
49