Heimilisritið - 01.01.1955, Síða 10

í einu að stutt var á Öxl sér og
og heyrði að einhver sagði:
„Halló!“
Flanagan hrökk við.
SJÁLFUM fannst honum líða
eilífðartími, þar til hann gat
snúið sér við, en í raun og veru
var það mjög stutt. Hann stóð
augliti til auglitis við herða-
breiðan mann með rautt andlit
og djúpsett augu.
„Ég hef villzt í þokunni — ég
gæti máske fengið leyfi til að
aka með yður?“
Flanagan átti þá og þegar von
á að sjá annan mann birtast ut-
an úr þokunni, því lögreglan
hafði talað um tvo flóttafanga
— og ósjálfrátt hafði Flanagan
hugboð um, að þetta væri annar
þeirra, sá, sem drepið hafði
fangavörðinn. Hvar var hinn?
Höfðu þeir orðið ásáttir um að
skilja fyrst um sinn, af því hæg-
ara væri fyrir þá hvom í sínu
lagi að sleppa gegnum það net,
sem lögreglan hafði um allt hér-
aðið? Það var sennilegast.
Sá ókunni sagði afar fátt.
Hann kynnti sig bara sem Mur-
doch, og þegar hann hafði sagt
nokkur orð um bölvaða þokuna,
hallaði hann sér aftur á bak.
Skyldi hann ráðast á mig, ef ég
stanza aftur, og taka bílinn, eða
skyldi hann reyna eitthvað á
meðan ég ek?
Flanagan sneri speglinum
þannig, að hann sá farþegann í
honum. Hann varð æ taugaó-
styrkari, og það kom honum til
að auka hraðann.
„Er þetta ekki heldur hratt
ekið í þessari þoku?“ spurði sá
ókunni.
„Máske.“ Flanagan dró úr
hraðanum.
„Ég held við verðum að stanza
og þurrka af rúðunni,“ lagði far-
þeginn til.
Nú kemur það, flaug Flanagan
í hug, nú ber hann mig niður.
„Ég sé sæmilega ennþá,“ sagði
hann og vonaði að koma bráð-
um á einhvern byggðan stað,
eða — það sem var enn betra:
að mæta lögreglumönnunum.
En nú kom hann að vegamót-
um.
„Stanzið hérna!“ skipaði far-
þeginn. „Ég ætla að líta á vegar-
skiltið og sjá, hvar við erum. Á
meðan getið þér þurrkað af rúð-
unni.“
Flanagan var vel ljóst, hvað
hinn ætlaði sér. Hann ætlaði að
koma honum út úr bílnum.
Sennilega hafði hann ekki skot-
vopn, því annars hefði hann
sjálfsagt ógnað honum með því.
Flanagan beið á meðan hinn fór
út, en hann var þó varla meir
en svo kominn allur út úr bíln-
um, er Flanagan ók af stað. Sá
8
HEIMILISRITIÐ