Heimilisritið - 01.08.1955, Qupperneq 13

— Ég ætla að fá mér sterkt
öl.
Hann kallaði á þjóninn, pant-
aði pakka af vindlingum að auki
og stalst til að horfa á Lydiu á
meðan. Hann hafði verið búinn
að gleyma því hve heillandi hún
var. Það var undarlegt fyrir
hann að hugsa til þess að þau
hefðu búið saman í fimm ár, og
hitzt svo aftur á þennan sér-
kennilega hátt: í senn svo ná-
læg og um leið svo f jarlæg hvort
öðru.
— Heldur þú ennþá íbúðinni?
spurði hann og reyndi að tala
kæruleysislega.
— Já, það geri ég.
Rödd hennar var einnig róleg,
og svo sem hún skeytti því engu,
en hann lét það ekkert á sig
fá.
— Og nýtur þú lífsins?
— Já — hún strauk vinstri
hendi sinni langs með borðbrún-
inni — ég er meira að segja ný-
trúlofuð og ætla að gifta mig
bráðum.
ORÐ hennar dundu á honum
eins og svipuhögg, en hann
þvingaði sig til að hlæja undr-
andi.
— Enn önnur merkileg tilvilj-
un — því að ég er líka trúlof-
aður og ætla að fara að gifta
mig.
ÁGÚST, 1955
— Er það nokkur, sem ég
þekki, Peter?
— Nei, það held ég nú sann-
ast að segja ekki! Það gladdi
hann að hún skyldi spyrja.
— Er hún sæt? Hún óskaði
þess að hún hefði ekki spurt
hann frekar, en orðin voru kom-
in fram á varir henni áður en
hún vissi af.
— Já, hún er mjög töfrandi,
sagði hann og brosti aftur.
— Þú ert ekki kjarklaus að
hætta þér aftur út á hjónabands-
svellið, svaraði hún og vonaði
að beiskjan í röddinni væri ekki
alltof auðheyrð. Hann mátti alls
ekki fá þá hugmynd að hana
skipti það nokkru máli- hvort
hann gifti sig aftur.
— Ja, þú veizt nú að ég hef
aldrei verið nein rola, svaraði
hann léttum rómi og hélt svo
áfram: — Hún er aðeins tuttugu
og fjögurra ára. Dökkhærð, fal-
leg og smekkvís í klæðaburði.
Hún er frá York.
— Nú, er hún þaðan? Lydia
greip fyrir munn sér og geisp-
aði lítillega. — Eg get nú ekki
sagt að mér þyki neitt mikið til
þess koma.
— Það var þó undarlegt — ég
er óður af forvitni um allt, sem
við kemur tilvonandi eiginmanni
þínum.
Hún hló, og kom nú til hug-
ll
k