Heimilisritið - 01.08.1955, Síða 65

,.Ef þú ækir okkur aftur heim
á hótelið, væri ég þakklát,“
sagði Linda, þegar Agnes kom
til þeirra.
„Það geri ég nú nauðugur,“
svaraði Maurice. „Getur Agnes
ekki tekið leigubíl og við svo
borðað hádegisverð saman? Ég
veit um alveg afbrags góðan
stað þar sem hægt er að fá fyr-
irtaks mat.“
„En Maurice . . . “
„Já, ég veit vel að Bruce væri
á móti því“ tók hann fram í
fyrir henni „en ég held þú þurf-
ir ekki að lita svo svart á það.
Honum finnst það varla hættu-
legt, þótt þú borðir með gömlum
æskufélaga. Þú veizt þetta er
opinber staður með mörgum
gestum . .
Agnes andvarpaði þreytulega,
þegar Linda þáði boðið, en hún
andmælti ekki. Þetta var þver-
öfugt við hennar vilja, en hins
vegar gat hún skilið að Lindu
langaði til að lyfta sér eitthvað
upp, eftir hina löngu og erfiðu
mánuði, sem hún hafði stritað
heima í höllinni.
Lindu fannst einhver léttir í
því að koma inn í hlýlegan veit-
ingasalinn, sem kliðaði af sam-
tali gestanna, og þar sem önnum
kafnir þjónar þustu milli borð-
anna. Maurice pantaði matinn,
og hún hló til hans.
„Það lítur út fyrir að þú hafir
vit á mat,“ sagði hún. „Kemurðu
oft hingað?“
„Ég fer alltaf hingað, þegar ég
kem til Glasgow,“ svaraði hann,
„en ég verð að viðurkenna, að
mig hefur aldrei dreymt um að
fá tækifæri til að hafa þig með.“
Maturinn kom og þau rifjuðu
upp gamlar minningar, meðan
þau borðuðu. En svo mátti sjá,
að Linda varð hugsi út af ein-
hverju, og loks sagði hún:
„En hvernig hefurðu eiginlega
hugsað þér lífið í framtíðinni,
Maurice?“ spurði hún. „Ekki
geturðu haft í hyggju að ganga
svona iðjulaus til lengdar?“
„Nei,“ sagði hann, „og ég hef
oft hugleitt að fara til Suður-
Ameríku. Þar gseti ég ef til vill
gripið gæfuna. Mig langar burt
frá þessu kalda, grámyglulega
landi, þangað, sem er sól, ylur
og litir. Það væri áreiðanlega dá-
samlegt að búa á stórri bújörð í
Argentínu, þar sem hálfviltir
hestar reika um víðáttumiklar
sléttur og raunverulegt frelsi
ríkir.“
„Nú, en það er ekki nokkur
skapaður hlutur, sem hindrar
þig í að fara, er það?“
„Ég fer þangað sjálfsagt fyrr
eða síðar,“ svaraði hann og
horfði alvarlega á hana. „En ég
þarf að ganga frá dálitlu fyrst.“
ÁGÚST, 1955
63