Heimilisritið - 01.01.1956, Síða 3

HEIMILISRITIÐ
JANÚAR 14. ÁRGANGUR 1956
★ HJÚSKAPARSIDIR ★
FYRIR HANN
I GÆR var Tova, konan mín,
að tala við einhvern í síma, og
ég heyrði hana segja: „Auðvitað
væri það afar gaman, Lúsía, en
ég get ekki lofað því, að minn
betri helmingur velti ekki útaf
sofandi, áður en kvöldið er liðið.
Hann hefur unnið svo strangt alla
vikuna, að ég veit aldrei nema .."
Þegar hún kom brosandi frá
símanum, spurði ég hana, hvað
hún meinti með að segja svona
nokkuð. Þá skildist mér, hvérnig
tíminn getur afmáð kurteisisvenj-
ur manna. Það lítur helzt út fyrir,
að ég sé tekinn upp á að draga
ýsur og svo gott sem sofna í ann-
arra manna húsum.
Þó ekki sé til nein algild regla
um það, hvernig fara eigi að því
að vera góður eiginmaður, getur
hver maður gengið sem fyrir-
mynd, ef hann aðeins hefur í
huga, að það eru fáein einföld
boðorð, sem tryggja það nauð-
synlega öryggi, stolt o4 virðingu,
sem sérhver kona verður að bera
fyrir þeim manni, sem hún giftist
— ef hún á að halda áfram að
vera gift honum. f fáum orðum
sagt, hann ætti að gera sér ljóst,
að hún vill að vinir sínir álíti
hann bæði fullkominn eiginmann
og heiðursmann — enda þótt
hann sé hvorugt.
Flestir eiginmenn gera sig seka
um ónærgætni öðru hvoru. Þeir
gleyma að opna bílhurðina, þeir
setjast, en láta konurnar standa
upp á endann; þeir glápa á eftir
öðru kvenfólki, þeir anza ekki,
þegar konan ávarpar þá; í sam-
kvæmum tala þeir annað hvort
stanzlaust, svs aðrir komast ekki
að, eða steinþegja allan tímann;
þeir kveikja sér í eigin sígarettu
og hella í eigið glas, en láta kon-
una og gestina bjarga sér sjálf
sem bezt gengur.
Athugum nú, hvernig fullkom-
inn eiginmaður hegðar sér. Hann
brýnir ekki röddiria, þó hann
stæli. Hann lætur ekki konuna
LAÞDSBÓKASAt'N
uVb 205A30
í S '. A;\ S