Heimilisritið - 01.01.1956, Síða 6

Annar ávani, sem sumir reyna
ctð slá sér upp á, en miðar að
_því að gera lítið úr ektamakan-
um, er að svara fyrir hann eða
andmæla honum, þegar hann
segir frá einhverju.
Kvenfólk hefur löngum fengið
orð fyrir að ýkja frásagnir sínar
af eigin lífsreynslu og gera þær
sögulegar, og hvers vegna skyldu
mennirnir þá ekki mega það líka?
Þó undarlegt sé, á þessi ósiður
næstum einvörðungu við um okk-
ur konur. Sjaldan hef ég heyrt
mann grípa fram í frásögn konu
sinnar með þessari athugasemd:
„Það skeði ekki svona — heldur
hinsegin".
Annar ósiður eiginkvenna er
algengur: að tala niðrandi um
tengdafólkið í viðurvist óviðkom-
andi fólks.
Ef þú freistast til að tala um
tengdafólk þitt, þá gerðu það við
eiginmanninn. f níu tilfellum af tíu
mun hann hlusta með samúð, og
ef þú hefur á röngu að standa,
mun hann reyna að benda þér á
hina hlið málsins. Vissulega mun
hann setja sig í vamarstöðu, en
ekki um of, nema þú sért of óvæg-
in sjálf.
Áður en við giftumst, reynum
við stúlkurnar af fremsta megni
að ganga í augun á unnustanum.
En hvers vegna breytum við um
stefnu eftir hjónavígsluna? Er það
vegna þess, að okkur finnist, að
með því að taka bónorði hans,
sýnum við honum mikla náð, og
álítum hann skyldan til að elska
okkur alla ævi, þrátt fyrir allt, sém
við erum og gerum?
Er það vegna þess, að allt sé
klappað og klárt og okkur finnist
óþarfi að gera sér þoð ómak að
sýna kurteisi?
Beota lífsregla eiginkonunnar
er að breyta þannig við marm-
inn, svo sem hún vill að hann
breyti við hana. Það þýðir að
sýna honum hugulsemi og um-
burðarlyndi. *
„Ég þarf ekki að spyrja föður þinn.
Það var hann, sem seldi mér
hringinn."
HEIMILISRITIÐ