Heimilisritið - 01.01.1956, Side 44

hundruðum saman til liðs við út-
verði hins nýja siðar. Hvert sem
leiðir kristins mans lágu, og hvert
sem erindi hans var, þá flutti hann
fagnaðarboðskapinn með sér.
Kristnin var boðuð erlendis, en
aðeins meðal Gyðinga, öðrum
ekki. Hvorki Drottinn né þjónar
hans máttu una slíku ástandi til
lengdar. Tími var til kominn að
ný öfl snerust á sveif með kristin-
boðinu — postulasveit til starfs á
meðal heiðingjanna.
Því var það, að Pétur gladdist
innilega er sú fregn barst til Jerú-
salem, að fjöldi grískra heiðingja
hefði látið skýrast í borginni Anti-
ókíu. Hann hafði þá nýlega skýrt
sinn fyrsta heiðingja, rómverskan
höfuðsmann, og hér gafst tæki-
færi fyrir kirjuna til þess að hefj-
ast handa fyrir opnum dyrum á
nýjum vettvangi.
Pétur og hinir postulamir sendu
Barnabas, unga manninn frá Kýp-
ur, til Antiókíu til þess að gerast
leiðtogi hins nýja safnaðar.
Sú ákvörðun varð afdrifarík og
átti eftir að marka djúp spor í
mannkynssöguna. Því var það
fyrir milligöngu Barnabasar, að
Páll frá Tarsus, mestur kennimað-
ur í kristnum sið, var kvaddur til
að ganga í fararbroddi píslar-
göngu allra heilagra.
Barnabas var þá sjálfkjörinn til
hinnar þýðingarmiklu sendifarar
til Antiókíup. Þótt Gyðingur væri,
var hann fæddur utan Júdeu í
útlöndum og lærður í nýlendu-
skóla undir áhrifum grískrar víð-
sýni og umburðarlyndis.
Barnabas lauk ætlunarverki
sínu í Antiókíu óaðfinnanlega.
Hann brúaði bil anda og sálar
millí Grikkja og Gyðinga. En
hann fann, að í þeirri baráttu, sem
þar var háð, var þörf fyri raun-
særri huga og harðsnúnari í and-
legum átökum ef takast skyldi að
snúa heiðingjunum.
Þá minntist Barnabas orðanna,
sem röddin hafði mælt til Ananí-
asar í Damaskus- varðandi Pál,
áður en hann hlaut skírnina:
„Þessi maður er mér útvalið ker
til að bera nefn mitt fram við
heiðingja ..."
Auðvitað! Sem Bamabas
minntist þessa sneri hann tafar-
laust til Tarsus, eins og honum
hefði verið skipað að leita Pál
uppi. Því var það, að Páli bauðst,
eftir 13 ára tjaldasaum og um-
hugsun, að taka þátt í hinu postu-
lega starfi.
Loksins var hann kvaddur til
dáða.
Loksins! Hversu má honum
ekki hafa slegið hjarta í barmi.
Eftir að hafa verið kallaður af
Jesú og kvaddur af Guði í eyði-
mörkinni hlýtur þetta 13 ára at-
hafnaleysi að hafa hvílt þungt á
42
HEIMILISRITIÐ