Heimilisritið - 01.01.1956, Síða 47

kristnu um að hann íorðaði sér
til öruggari staðar.
En Páll hristi höíuðið. Hann
hafði ekki lokið erindi sínu í
Lystru. Hann vildi nú heldur sýna
jafnt kristnum mönnum sem óvin-
um sínum hvað postuli gæti þolað
fyrir hinn helga málstað.
„Hann reis á fætur og hélt til
borgarinnar/' segir Lúkas okkur,
stutt og laggott.
Kristninni hafði hlotnast trú-
boði, sem töggur var í, maður,
sem aldrei yrði kallaður ragur.
Hann fór aftur til fólksins, sem
hélt sig hafa deytt hann.
Hann fór frá Lystra næsta dag,
óbugaður, af frjálsum vilja og
óstuddur. Hverri sálu í borginni
var fullkunnugt um að hann hafði
lifað af grýtinguna, og hefði geng-
ið um á meðal óvina sinna á ný.
Enginn dirfðist að leggja á hann
hendur.
Sem þeir þyrptust nú þúsundum
saman að vegarbrúninni, og
horfðu þögulir á sigurgöngu Páls
frá borginni,- þá brutu þeir heil-
ann um þann Krist, sem hann
hafði reynt að prédika fyrir þeim.
I járnbrautarlest
Einn af vinum mínum sem á heima uppi í sveit, fer með lest
á hverjum clegi til og frá vinnu. Tvisvar á clag kcmur lestarstjórinn,
— það er alltaf sá sami — til að líta á farseðlana. Tvisvar á dag
9 réttir vinur minn mánaðarkort sitt til hans og tvisvar á dag lítur
lestarstjórinn á það, færir síðan hendina upp að einkennishúfunni.
Þeta er allt saman eins og það á að vera, nema að vinur minn
hefur fyrir þrcmur vikum skipt á myndinni af sér á mánaðarkortinu
og sett í staðinn mynd af gömlum Kínverja með hárfléttu og til-
heyrandi.
Saga frá Sudan
Þegar ég fór um borð í mjög frumtsæðan fljótabát á stað nokkr-
um í Sudan, tók ég eftir því að flestallir farþegarnir voru að skvaldra
um lítinn dreng, sem sat í hnipri í botninum á bátnum og hreyfði
sig hvergi, þó hann væri skammaður og sparkað væri í hann. Ég
bað skipstjórann um að fá drenginn til að færa sig, svo hann vrði
ekki fyrir meiðslum.
„Ja,“ sagði skipstjórinn, ,,mér finnst að ég ætti að segja yður
frá því, að ef drengurinn stendur upp, þá sekkur báturinn."
JANÚAR, 1956
45