Heimilisritið - 01.01.1956, Síða 57

heyrum aftur þessar mjög svo at-
hyglisverðu sögur ykkar. Ungfrú
Towne, viljið þér byrja?"
Borgarstúlkan setti stút á rauð-
ar varirnar: ,,Eg hafði lesið um
trúlofun Jóa. Auðvitað var ég reið,
ösku-sjóðandi-vond. Og þegar ég
er reið geri ég margt skrýtið. f
þetta skiptið greip ég allt draslið,
sem dóninn hafði gefið mér, og
þaut hingað upp til hans." Hún
benti með fagurri tánni á hrúg-
una. ,,Þegar hann opnaði fyrir
mér, fleygði ég draslinu beint í
nefið á honum og hélt síðan mína
leið."
,,Þér eruð vissar um, að hann
hafi verið lifandi, þegar þér yfir-
gáfuð hann?"
,,Það drepur mann ekki," sagði
hún letilega, „að fá hrúgu af dem-
öntum í andlitið."
Trant hafði numið staðar við
kaffiborðið. Hann tók upp dem-
antsarmbandið.
„Og þér, ungfrú Lindquist,
komuð nokkrum sekúndum á eftir
ungfrú Towne?"
„Já, ég hafði líka lesið blöðin,
og var mjög undrandi. Ég hringdi
til Cooks, og hann bað mig að
koma klukkan hálfsjö og drekka
einn kokkteil með sér, og þá
skyldi hann útskýra allt, sagði
hann. Ég kom og barði að dyr-
um. Hann svaraði ekki. Hann er
vanur að vera stundvís. Ég beið
um það bil fimm mínutúr, þar sem
ég vonaðist til, að hann kæmi. Þá
heyrði ég stunurnar. Ég flýtti mér
að kalla á lyftudrenginn, og hann
náði í lykil."
„Óskotinn, þegar ungfrú Towne
fer; skotinn, þegar ungfrú Lind-
quist kemur." Trant hristi höfuðið.
„Ég er hræddur um, að önnur
ykkar segi ekki sannleikann."
Og þá skyndilega, um leið og
hann lét armbandið detta á borð-
ið aftur, fann hann sjálfstraust sitt
á ný. Því nú vissi hann, hver
morðinginn var. Hann hefði átt að
vita það fyrir hálftíma. Hann var
mjög rólegur nú, tók upp sígar-
ettuveski, og bauð þeim. Sveita-
stúlkan tók eina, viðutan. Borgar-
stúlkan afþakkaði: „Hef ekki þann
löst að reykja."
Trant kveikti í vindlingnum fyr-
ii þá úr sveitinni. Síðan sneri
hann sér að borgarstúlkunni með
einkennilegt bros á vörum.
„Ekki þann löst, nei? Þá vilduð
þér ef til vill standa upp?"
Borgarstúlkan stóð upp.
„Komið þér nær," sagði Trant.
Hún gekk nær honum, tortrygg-
in á svip. Skyndilega dróg Trant
hana að sér og kyssti hana af
ákafa á munninn.
„Hvað á þetta að þýða!" hróp-
aði borgarstúlkan. Hún reif sig
lausa og rak Trant rokna löðrung.
En Trant sneri sér brosandi að
JANÚAR. 1956
55