Heimilisritið - 01.01.1956, Qupperneq 62

glæsilegt fólk, leikhús, veitingahús. . . .
Þar scm hún rnundi kannskc finna
manninn, sem gæti opnað henni nýtt
líf — lífið, sem hún þráði. Þctta var
ferðin. Og þctta var feldurinn. Göngu-
för út í skóginn, til þcss að vciða bif-
ur. . . .
Andúð hennar á Lew varð hvöss og
sterk, varð að hatri, scm mundi styrkja
hana þangað til hún gæti farið frá hon-
um og þcssum lciðinlcga bæ. Einhvcrn
tíma skyldi hún gcra það. Hún hafði
haldið, að hjónabandið væri mcðalið til
að losna, en það hafði aðeins orðið cinn
fjöturinn enn, scm hélt henni fastri.
Andartak varð hún gagntckin fyrirlitn-
ingu á sjálfri sér, er hún minntist þcss,
að einu sinni hafði hún borið traust tii
Lews, hafði haldið', að hún elskaði hann.
Hún kæfði þá tilfinningu og lét hatr-
ið hlossa upp.
Hún skyldi slíta alla bá fjötra, sem
héldu henni. Hún lcit á Viktor og
spurði lágum rómi: „Hvað getum við
fengið ntörg skinn, ef hcppnin er með?“
„Ég hef aldrci komið þangað,“ sagði
Viktor hikandi. „Ég vcit það ekki.“
„Elgur sagði Lew, að það væri krökt
af bifurbúum í ánni mílu eftir mílu.“
„Ég þekki ekkcrf til bifurveiða. Ég
hef aldrci veitt þá.‘
„En þeir hljóta að vcra mörg hundr-
uð. Gætum við ekki náð þcim öllum?“
„Ekki öllum. En flestum, kannske."
„Ef þeir væru nokkur hundruð,
fengjum \ið mörg þúsund dollara. Ef
þctta tekst, skal ég taka þig mcð mér,
Viktor.“
„Ég veit ekki. . . . Já. . . .“ stamaði
hann.
„En það er ekki vfst, að ég taki þig
með mér. Kannske ég taki bara pening-
ana og fari ein.“
„En ef Elgur kcmst að þessu með
dýnamítið . . .“
„Hann kemst ekki að því. Ég helli
hann fullan. Ég geri hann svo blind-
fulan, að hann viti ekki af sér í viku.“
„En læknirinn? . . .“
„Lcw gcrir eins og ég segi honum.“
„Þctta cr brjálæði, Rósa. Það tekst
aldrei. Og ekki veit ég, hvemig við
cigum að komast til baka, ef Elgur
verður fullur. Ég rata ekki í þessum
skógum. Ég hef verið að reyna að halda
áttunum í ailan dag. En Elgur fór alltaf
í krákustigum til þess að villa mig svo
að ég rataði ekki hingað aftur til þess
að vciða bifur á eigin spýtur.“
„Við komumst einhvern veginn út
úr skóginum. Við göngum bara og
göngum.“
„Þú hefur aldrei verið villt. Það er
ekkert gaman. . . .“
„Þú ert raggcit, Viktor!“
öö >
Hún lcit aftur yfir til mannsins síns
og sá glitta í augu hans undir hálflukt-
um hvörmunum.
Ef þessi ráðagerð hcnnar tækist, að
sprengja upp bifurbúin með dýnamiti,
þá mundi hún hafa nóga pcninga. Þá
var reyndar eftir að selja skinmn, og
það var hættulegt, en faðir hcnnar
mundi hjálpa henni við það.
Ef þctta gcngi allt samkvæmt áætl-
un, mundi þessi ferð verða til þcss, að
hún losnaði úr þcssum bæ, losnaði við
Lcw. Nei, hún mundi ekki taka Viktor
ntcð sér. Hann var of huglaus. Hún
mundi verða að styðja hann, en hana
vantaði sterkan mann til að styðja sig.
Hetjur, hugsaði hún, hugaðir, djarfir,
dásamlegir menn. . . .
„Það tekst aldrei," hvíslaði Viktor.
„Það fer citthvað aflaga."
Undir niðri vissi hún að þetta var
rétt. Það tókst aldrei neitt fyrir hcnni,
og þctta voru aðcins skýjaborgir. Þeg-
ar hún heyrði fyrst um biftirbúin, hafði
henni dottið þessi ráðagerð í hug. Og
60
HEIMILISRITIÐ