Heimilisritið - 01.08.1956, Qupperneq 5

á yður og ég vil yður vel, og þess
vegna finn ég kjark til að segja
yður frá því, að fólk talar mikið
um yður! Þér vitið án efa hvað
ég á við!'
En hvers vegna? Þessar tvær
ungu manneskjur höfðu ekki
brotið neitt af sér. Það eina, sem
var að, var að hún var fögur ung
stúlka og hann var læknir. Ung-
ur læknir í litlum bæ, þar sem
kjaftasögur voru helzta skemmt-
unin í bæjarlífinu.
Og það eru ekki svo fáir, sem
hafa þá hjákátlegu skoðun, að
imnusta læknis eigi að vera
gamaldags og ráðsett og íhalds-
söm í klæðaburði, og eigi alls
ekki að hitta sinn útvalda nema
yfir tebolla hjá gamalli frænku.
Það var einn góðvinur minn,
ungur, starfandi læknir, sem lenti
í þessum slæma vanda. Hann
hefði getað farið eftir þeirri að-
vörun, sem hann fékk og kvatt
ungu stúlkuna, eða þá að hann
hefði getað sagt kjaftakerlingun-
um að fara norður og niður og
misst þannig hóp af slúðurkerl-
ingum sem sjúklinga sína.
En hann gerði hvorugt. Hann
giftist stúlkunni og öllum til mestu
undrunar, varð hún fyrirmynd-
ar lækniskona.
Það er ekki auðvelt fyrir ung-
an og ástfanginn lækni að vera
búsettur í smábæ úti á landi.
Hann getur alls ekki leyft sér að’
koma fram á sama hátt og aðrir
ungir og ástfangnir menn. Hann:
verður að sætta sig við það að
sjúklingar hans hafa brennandi
áhuga á ástarævintýrum hans,
og við þessu er í rauninni ekkert
að segja.
Ástalíf læknís er vissulega at-
riði sem varðar almenning, því
að sjúklingar, og þá einkum kon-
ur, vilja vita það með vissu, að
sá maður, sem þær sýna fyllsta
traust í alvarlegustu málum lífs-
ins, sé hafinn yfir allar efasemdir
í einkalífinu. Að öðrum kosti
myndu sjúklingarnir ekki treysta
honum sem lækni.
Þegar ég var sjálfur ungur að-
stoðarlæknir hjá fullorðnum lækni
í bæ einum úti á landi, sem hafði
mjög mikið að gera, gerði ég
mér fyllilega ljóst, að það var
helzta umræðuefnið á biðstofunni,
ef einhver hafði séð mig úti með
ungri stúlku úr bænum.
Hálf feimnisiega sögðu ungar
konur við mig: ,,Við sáum yður
í gærkvöldi!"
Og ég roðnaði og spurði yfir-
lætislega: ,,Og hvað gerði ég af
mér?"
Slíkar konur svöruðu sjaldnast
þessari spurningu, en ég fanrr.
hvernig reiðin sauð í þeim og égr
vissi gjörla, að þeim fannst ég
hafa komið hræðilega fram.
ÁGÚST. 1956
3