Heimilisritið - 01.08.1956, Síða 33

fimm mánuði, var allt í einu horf-
inn með ótrúlegum hætti, að
minnsta kosti í bili. ,,Það gleður
mig, að þú komst, Goldy," sagði
ég.
Hún stóð upp til að nó okkur í
svaladrykk, og þegar hún rétti
mér hann, snart hönd hennar
ógreitt hárið á mér og strauk síð-
an hægt niður eítir vanganum. Eg
var hissa, og einnig upp með mér.
Goldy var bersýnilega verulega
blóðheit stúlka. Snerting hennar
vakti eitthvað innra með mér, og
mig dauðlangaði að taka hana í
fangið. En ég var hræddur um að
spilla þessari nýju vináttu með
því að láta undan löngun minni
og einstæðingskap. En ég þráði
sannarlega að seðja með henni
það hungur, sem vaxið hafði æ
meir og meir síðan ég missti Eli-
nóru, sem ég unni svo heitt.
Glymur frá dyrabjöllunni vakti
mig upp af þessum hugleiðingum
og þrám. I gegnum glerið í hurð-
inni gat ég séð Lollu og Jóa Cran-
dall. Þau létu aldrei sunnudag
líða án þess að líta inn til að vita,
hvort ég þyrfti hjálpar með við
börnin. Ég kallaði: „Gestir, Goldy,
nágrannar mínir."
ÞEGAR ég opnaði fyrir hjónun-
um kom Goldy úr eldhúsinu með
fjcgur glös á bakka. Ég get svar-
ið, að sú tilfinning, að stúlkan
hefði verið í húsinu mánuðum
saman, var svo sterk, að ég gat
ekki losnað við hana.
Ég sá að hjónin litu ánægð
hvort á annað, þegar ég kynnti
þau fyrir Goldy. Vinir mínir von-
uðu allir, að ég myndi finna aðra
stúlku, sem ég gæti elskað. En
auðvitað hafði enginn búizt við,
að sjá aðra eins stúlku og Goldy
birtast, og það svona fljótt. Krakk-
arnir vöknuðu og Lolla og Goldy
fóru inn til þeirra. Við Joi heyrðum
þær spjalla saman og við krakk-
ana. Það var alveg eins og með-
an Elinóra lifði. Jói Crandall leit
á mig og lyfti annarri augabrún-
inni. "
,,Laglega gert, Davíð," sagði
hann brosandi. ,,Hvar fannstu
hana?"
,,Hún er kunningi föður míns,"
sagði ég kæruleysislega, og
reyndi að breiða yfir það, að
stúlka, sem ég hafði ekki séð fyrr
en í dag, skyldi vera þarna alveg
eins og heima hjá sér.
Jæja, Goldy og hjónin höfðu
nóg að tala um, og það var gott,
því hugsanir mínar voru allar á
ringulreið. Ég var feginn, að Lollu
og Goldy féll svo vel hvorri við
aðra, því Lolla hafði verið bezta
vinkona Elinóru. Ég sá, að Lollu
var mikið í mun að fá Jóa út, lík-
lega til að ég gæti verið einn með
þessari rösku og yndislegu stúlku.
ÁGÚST. 1956
31