Heimilisritið - 01.08.1956, Qupperneq 50

og kcálaði: „Mamma, mamma, þú
ert komin heim! Við höfum sakn-
að þín svo!" Hún fleygði sér í
fang Goldy, en ég kippti henni
burt. Ég gat ekki þolað, að dóttir
Elinóru snerti þessa lauslótu,
glötuðu konu.
Sara mótmælti: „Mamma er
komin, og mig langar að sýna
henni nýja reiðhjólið mitt."
„Nei," sagði ég hvasst.
Hún leit á mig ringluð. „Farðu
og leiktu þér við tvíburana," sagði
ég. Hún hlýddi og hljóp út.
Ég fór út og gekk lengi, senni-
lega fimm klukkutíma. Þegar ég
kom heim, var slökkt í húsinu, og
ég fór upp í svefnherbergið.
Goldy var þar, sat hreyfingar-
laus á rúminu, þar sem ég hafði
fyrst sofið hjá Elinóru, síðan Fijá
henni.
Andlit hennar var þrútið af '
gráti, en ég gat ekki hamið reiði
mína. „Skjátan þín!" Ég sló hana
fast í andlitið. „Þú v.erður aldrei
annað en skjáta. Þú hleypur burt
með nýjum manni, í hvert sinn
sem lostinn grípur þig. Ég ætla
ekki að láta þig ata mín böm út
í þínum óþverra. Hypjaðu þig út!"
Ég togaði hana á fætur og hún
stóð þarna í þunnum náttkjóln-
um, skjálfandi og snöktandi.
„Rektu mig ekki burt, Davíð,"
bað hún. „Taktu ekki börnin frá
mér. Þú þarfnast mín. Þið þarfnist
mín öll. Ég elska þig. Hjálpaðu
mér, Davíð. Rektu mig ekki burt,
eins og mamma gerði. Hjálpaðu
mér, gerðu það, Davíð."
„Hjálpa þér!" Ég gat ekki horft
á hana. Ég fór inn í herbergi
drengjanna og lagði mig þar á
legubekk.
En þegar ég fór að hugsa, gerði
ég mér ýmislegt ljóst. Goldy hafði
hjálpað mér, þegar þörf mín var
mest. Ég hafði þegið hjálp henn-
ar, og hugsað einungis um minn
hag. Ég hafði þegið hana, neitað
að sjá sannleikann, en talið sjálf-
um mér trú um, að hún gerði þetta
af því, að hún elskaði mgi. Ég
hafði þegið allt, sem hún gerði
fyrir mig, án þess að hugsa nokk-
urntíma um að hjálpa henni.
Ég heyrði rödd hennar í eyrum
mér. „Hjálpaðu mér, Davíð. Rektu
mig ekki burt, eins og mamma
gerði. Hjálpaðu mér."
Og allt í einu, af því ég fann,
að ég var ekki þess megnugur
að hjálpa henni einn, féll ég á
kné og baðst fyrir.
Ég undraðist hversu mér létti.
Ég stóð upp og fór inn í svefnher-
bergið. Goldy stóð þar enn, og
tár runnu niður kinnar hennar.
„Hvað ætlar þú að gera?"
spurði hún.
Ég tók hana blíðlega í faðm
mér. „Ég ætla að biðja fyrir þér,"
sagði ég.
48
HEIMILISRITIÐ