Heimilisritið - 01.06.1957, Page 12

éf hún gæti aldrei gleymt hon-
um.“
,,Hræðilegt?“
„Já. Eftir það, sem gerzt hefur.
Hún getur þó ekki gifzt honum
nú!“
„Svo?“ Rödd föður hennar var
fyrst dálítið hvöss, svo varð hún
aftur hlýleg og þýð.
„Það er til margs konar ást,“
sagði hann. „Það er til ást, sem
endist allt lífið, og getur skilið
og fyrirgefið verra en það, sem
hann gerði.“
„Hm,“ hnussaði móðir hennar.
„Það líður að minnsta kosti ár,
þangað til hann kemur aftur,“
sagði hún, „og vonandi verður
Solveig þá gift einhverjum öðr-
um.“
Aftur heyrðist róleg rödd föð-
urins. „Ég held næstum, að það
yrði það versta, sem fyrir dóttur
okkar gæti komið,“ sagði hann
og andvarpaði. „Að vera gift ein-
um, og hugsa stöðugt um annan,
hlýtur að vera helvíti á jörð.“
Hún gekk inn í herbergi sitt
og lagðist hugsandi á rúmið. Hún
hlustaði á fuglana kvaka í trénu
fyrir utan. Svo heyrði hún í
kirkjuklukku, og málmþungur
klukknahljómurinn endurvakti
þá gleði, sem verið hafði í brjósti
hennar, þegar hún vaknaði. Hún
stóð upp og byrjaði að klæða sig
og gaf sér góðan tíma til þess.
Foreldrar hennar sátu á ver-
öndinni, þegar hún fór að heim-
an. Hún veifaði til þeirra og
brosti vandræðalega.
Klukkan var hálfþrjú, og hún
kom loks að háa, gráa húsinu
utan við bæinn. Áður en hún
gekk að hliðinu leit hún upp á
húshliðina. Þarna inni lifðu ein-
mana, nafnlausir menn. Flestir
gleymdir af mönnunum, sumir
máske einnig af guði. Henni varð
hugsað til, að þetta væri í fyrsta
sinn á ævinni, er hún kom inn í
fangelsi.
í varðstofunni nefndi hún
nafn sitt og erindi, og fangavörð-
ur fylgdi henni lengra inn í hús-
ið. „Þessa leið, ungfrú,“ sagði
hann og hringlaði stórri lykla-
kippu.
Þrisvar sinnum opnuðust og
lokuðust dyr, og á endanum
komu þau í loftháan gang, þar
sem prestur beið.
Þetta var ungur prestur með
bjart augnatillit og hlýtt hand-
tak. Hann fylgdi henni inn í
litla skrifstofu, bauð henni sæti
og talaði nokkur orð við hana
viðvíkjandi skjölunum, sem lágu
á borðinu.
„Er nokkur sérstakur sálmur,
sem þér hafið hugsað yður, ung-
frú?“
„Já,“ sagði hún. „Okkur þykir
10
HEIMILISRITIÐ