Heimilisritið - 01.06.1957, Qupperneq 57

hennar bar þess augljósan vott,
að hún hefði ekki alla ævi búið
á köldu, fátæklegu kvisther-
bergi, eins og því, sem þau nú
bjuggu á. Gamlir vinir hefðu ef
til vill ekki þekkt hana aftur.
Áður voru það augun, sem veittu
andlitinu líf — nú var tillitið
vonleysislegt — þreytt.
Jens Thorsen hristi aftur höf-
uðið:
„Allir hrósa þeir myndum
mínum — allir hvetja mig og
fullvissa mig um, að ég eigi
glæsilega framtíð fyrir mér!
Eins og við getum lifað á því!
Enginn vill kaupa — ég hef bar-
ið að hundruðum dyra í dag. En
allt hefur verið árangurslaust. —
Hvernig endar þetta, Iris?“
Hún svaraði ekki, lokaði aug-
unum og sat þannig lengi. Hann
leit á hana — og hann vissi, hvað
hún hugsaði. Allt, sem hún hafði
yfirgefið, afsalað sér vegna hans.
Var hún að verða þreytt á hon-
um, á því lífi, sem var henni svo
framandi?
„Irsi . . .“ Hann gekk til henn-
ar, snerti hana, allt í einu hrædd-
ur af því hún sat svona hreyf-
ingarlaus og þegjandi. „Þú ert
þó ekki veik?“
„Nei, Jens, bara þreytt! Von-
leysið var að yfirbuga mig. Þú
verður að fyrirgefa mér. Þessi
stöðugu vonbrigði taka svo á
mig. Á morgun á að borga húsa-
leiguna, og við eigum enga pen-
inga.“
„Enga peninga — nei!“
Hún leit snöggt upp á hann.
Þekkti hún ekki þennan radd-
blæ! Var hann að verða bitur?“
„Enga peninga,“ endurtók
hann, fremur við sjálfan sig en
hana. „Og ég sem hélt . . .“
„Hvað, Jens?“ spurði hún, er
hann þagði.
„Að við gætum gert hvort ann-
að hamingjusamt, án peninga!11
„Ert þú ekki hamingjusam-
ur?“
„Ert þú það?“
Hún fann bersýnilega, að það
var bezt að hætta þessu umræðu-
efni. Það gat orðið hættulegt.
Það er ekki hægt að ræða um
hamingju, þegar taugarnar eru
ekki í jafnvægi.
Hún hló — en hlátur hennar
var ekki alveg ekta:
„Þú ert víst svangur. Dálítinn
mat á ég þó til handa þér.“
Jens borðaði þegjandi. Hann '
hugsaði. Hann var listmálari.
Hann hafði hæfileika, vissi hann.
En nú varð hann að horfast í
augu við það, sem er mesta ó-
gæfa listamannsins: hann var að
missa trúna á sjálfan sig. Oft
hafði sú hugsun ásótt hann upp
á síðkastið, að hann hefði gert
rangt, er hann kvæntist Iris. —
HEIMILISRITIÐ
55