Heimilisritið - 01.02.1958, Blaðsíða 7

Hár hennar var nú orÖið ljós-
rautt og var vel snyrt og greitt,
langar neglurnar voru kyrfilega
lakkaðar og henni hafði tekizt að
verða sér úti um fallegan, svart-
an satínkjól með hvítri blúndu,
og hálsmálið var það vítt, að vel
sást niður á löguleg brjóstin.
Simone greip til ýmissa ráða
til þess að vekja athygli á sér í
þeirri von, að dómurinn yfir
henni yrði mildari. Hún glennti
sig framan í blaðaljósmyndarana
og stundum greip hún höndum
um andlitið og lét sem hún gréti.
,,J átið þér að hafa stolið 320
þúsund-franka seðlum ?“ spurði
dómarinn.
,,Ekki 320,“ svaraði stúlkan
kurteislega, ,,ef til vill 280 eða
í mesta lagi 270. ‘
,,Reikningslist yðar virðist vera
af skornum skammti," sagði
dómarinn hæðnislega, ,,og ég
geri ráð fyrir því, að þér hafið
gleymt því, að þér hafið verið
dæmdar fjórum sinnum áður fyr-
ir afbrot.“ Simone beit á vörina
þegar hún heyrði þetta.
Verjandi hennar reyndi að
halda því fram, að hún hefði orð-
ið að búa við mótlæti í æsku.
Dómarinn dæmdi hana í tíu mán-
aða fangelsi fyrir þjófnað, og
gleymdi vafalaust ekki fyrri dómi
upp á 20 ára fangelsi, sem hún
er enn að afplána.
En Simone var ekki að baki
dottin. Rétt áður en hún stóð upp
til að fara út úr vitnastúkunni,
sneri hún sér að sæti dómarans
og rak út úr sér tunguna. Það
vildi henni til happs, að dómar-
inn var upptekinn við skriftir og
sá ekki til hennar. En blaðaljós-
myndari var fljótur til og tók
mynd af þessu atviki, og fylgir
hún þessari grein. *

Sölumennska
Nathan gyðingur hafði seit brunatryggingar út á flest sem nöfn-
um tjáir að nefna, hús, skóga, bíla og jafnvel tréfætur. „Einu sinni
kom náungi og brunatryggði vindil fyrir ioo dollara“ sagði Nathan.
„Svo kveikti hann sér ósköp rólega í vindlinum og reykti harin upp
til agna, og reyndi svo að fá vátryggingarupphæðina greidda.“
„Fékk hann það?“ spurði kunninginn Nathans.
„Vissulega,“ viðurkenndi hann. „En hann hafði lítið gagn af því.
Vátryggingafélagið lét taka hann fastan fyrir íkveikju!"
HEIMILISRITIÐ
5