Heimilisritið - 01.02.1958, Qupperneq 18

áreiðeinlega vakna aftur af þeirri
leiðslu.“
Þær horfðu báðar í gegnum
gluggann, út á stóra flötinn, þar
sem Charlotta sveif léttilega á
milli sjö, ungra manna, sem ber-
sýnilega voru alveg miður sín af
hrifningu. Mary kom fljótlega
auga á Bob í aðdáendahópnum.
..Heldurðu að hún sé búin að
dáleiða þá alla ?“ spurði hún
áhyggjufull.
„Charlotta getur engan mann
dáleitt, sagði Della með lítils-
virðingu, — að minnsta kosti ekki
gegn vilja þeirra. En viljann virð-
ist nú sannarlega ekki vanta. All-
ir karlmenn gera sig að kjánum,
svona stundum. Jafnvel þeir allra
beztu og laglegustu."
Mary hleypti brúnum hugsandi
á svipinn: — „Jæja, svo að hún
getur þá yfirleitt alls ekki dá-
leitt, hugsaði hún með sér.
Della hélt áfram : — ,,Ef þessi
litli friðarspillir hypjar sig ekki
fljótlega heim aftur, þá skal hún
aldeilis fá gjöf frá mér. Og það
verður hvorki meira né minna en
heill farseðill til New York.“
Mary brosti undirfurðulega: —
,,Eg held næstum að ég geti spar-
að þér þau útgjöld," sagði hún.
— ,,Mér datt nefnilega dálítið í
hug, dálítið sniðugt, skal ég segja
þér.“
Della horfði á hana : — ,,Tarna
var skrýtið,“ sagði hún. — ,,Þú
ert allt í einu orðin svo lík ein-
hverri manneskju, sem mér finnst •
ég þekkja. “
„Henni móður minni ?“ sagði
Mary.
Þegar þær komu niður, stóð
Bob á fætur, hár og glæsilegur
og hjartað tók snöggt viðbragð í
brjóstinu á Mary.
,,Hvar hefurðu eiginlega falið
þig í allan dag, engillinn minn ?“
spurði Bob og rétt í sömu and-
ránni birtist Charlotta við hlið-
ina á honum og lagði hendina á
öxl hans.
,,Þetta er nú eiginlega svo nær-
göngul spurning, að ég kæri mig
ekki um að svara henni,“ sagði
Mary. — ,,En nú er víst kominn
matmálstími, ef mér missýnist
ekki.“ Hún ýtti hinni litlu, mjúku
hönd Charlottu til hliðar, hægt
en ákveðið, og tók sjálf undir
arm Bobs. — ,,Ég veit sosum að
það er vonlaust,“ sagði hún lágt
og andvarpandi. — ,,En þú ert
nú samt eini maðurinn, sem ég
elska.“
,,Hjálpi mér . . . ,“ sagði Bob.
Að borðhaldinu loknu, gengu
þau öll út á svalirnar, þar sem
dansa átti um kvöldið og meðan
allir hlóu og mösuðu, leiddi Mary
Tim Cargill afsíðis og hvíslaði
einhverju að honum, svo lítið
bar á.
16
HEIMILISRITIÐ