Fjölnir - 30.10.1997, Blaðsíða 36

Fjölnir - 30.10.1997, Blaðsíða 36
Hannes Sigurðsson Landnáma hin nýja Mynd 23, fyrir ofan: JÓHANNES S. KJARVAL Ekspanótlsk artifisjón af landslagi,1929 Mynd 24, fyrir neðan: JÓHANNES S. KJARVAL Mynd, 1930 nágrenni Fontainebleau árið 1928. Ekspanótísk artifisjón aflandslagi (L.í.) [mynd 23] ífá 1929 er blanda af kúbískum byggingarheildum sem raðað er á „tilviljunarkenndan“ hátt svo úr verður loft- þétt samsetning úr yfirgengilegu tíglamunstri sem virðist vera komið úr búningi diemigerðs Picasso- trúðs. Svipað er uppi á teningnum í Mynd (einkaeign) [MYND 24] ári síðan Legar Alþingi hélt upp á þúsund ára afmæli sitt árið 1930 fór Kjarval hins vegar skyndilega að beina sjónum sínum nær einvörðungu að lands- laginu í kringum Þingvelli og hélt því áfram þar sem eftir var ferils síns. Listamaðurinn hafði greinilega tekið sönsum að nýju. Gagnrýnin efa- hyggja 3. áratugarins vék á augábragði fyrir óspöru hrósi og hrifriingu sem jaðraði við blygð- unarlaust oflæti. Sumamótt d Þingvöllum (L.í.) [MYND 25] er í anda Ásgríms og rómantísku landslagshefðarinnar sem málarinn hefur „smurt á“ nokkrum lexíum frá Edvard Munch og pointillismanum til að auka áhrifamáttinn. Áhugi Kjarvals var þó ekki fyrst og fremst bundinn við speglun vatnsins, lidu húsin á prestssetrinu eða jafnvel undraverða geislun sólarinnar eins og fyrirrennara hans, heldur við áferð landsins og grýtt yfirborð þess. Þessi einkenni, þar sem for- grunnurinn með fíngerðum blómum og mosa- gróðri og undarlegum hraunmyndunum er skoð- aður, verða æ meira áberandi á næsm árum og áratugum. Strax í Myndfrd Þingvöllum (1932, L.Í.) [mynd 26], Kvöldsól við VífUsfeU(1934, L.í.) [mynd 27] og Mosi d Þingvöllum (1937, L.í.) [mynd 28] er áherslan að miklu leyti á grautar- lega og mósaíkkennda jörðina í forgrunninum frekar en á það sem fjær er. Himinninn er aðeins mjó rönd efst á myndinni, en næstum allur myndflöturinn er þakinn grjótmulningi úr ýmiss konar laustengdum pensilförum sem auðveldlega leysa ímyndunaraflið úr læðingi og breytast í fald- ar myndir eða dularrúnir. Myndirnar voru því Mynd 30: JÖHANNES S. KJARVAL Skagaströnd,1935 Mynd 32: JÓHANNES S. KJARVAL Kápumynd á Grjóti,1930 m 56 olnir timarit handa íslendingum haust '97 Mynd 31: JÓHANNES S. KJARVAL Úti og inni,1934 ekki aðeins skoðaðar sem spennandi myndagátur, sem vísuðu til þeirrar þjóðaríþróttar að lesa andlit og verur út úr landslaginu, heldur trúðu menn því leynt og ljóst að Kjarval gæti með miðilshæfi- leikum sínum og listrænni snilligáfu varpað hul- unni af ósýnilegum öndum sem byggju í lands- laginu. Ásgrímur hafði löngu áður byrjað að myndskreyta þjóðsögur í myndröð sem var liður í sjálfstæðisbaráttunni og tjáning á huga og menningu þjóðarinnar. Ein af seinni myndun- um, Mjaðveig Mánadóttir (1951, L.Á.J.) [mynd Mynd 29: ÁSGRlMUR JÓNSSON Mjaðveig Mánadóttir, 1951 29], sýnir að hann kaus að teikna sögurnar á ffemur hefðbundinn „raunsæislegan" máta. Hin óttaslegna Mjaðveig óskar þess að hún fái sloppið úr hlekkjum tröllsins sem er í lögun þríhyrnds fjalls og hlíðarnar teygja sig út til að lykjast utan um skelfingu lostna stúlkuna um leið og skað- vænleg óffeskjan reynir að þrífa hana með risa- stórum klónum. Óh'kt Ásgrími er Kjarval ekki mikið í mun að sýna atvik úr þjóðsögum. Hlutverk hans sem sjónræns talsmanns spíritistahreyfingarinnar og eins helsta „draugabana" landsins var að kynna íbúunum hetjulega anda forfeðranna sem reik- uðu um jörðina og brúa þannig bilið milli fortíð- ar og nútíðar. Þótt ekki sé alltaf auðvelt að greina þessa anda gerði Kjarval þá stundum mjög skýra með því annaðhvort að móta údínur þeirra sem hann málaði beint ofan á landslagið, eins og í Skagaströnd(1935, einkaeign) [mynd 30], eða að nota fíngerð litbrigði til að gefa felustaði þeirra til kynna. Úti og inni (1934, einkaeign) [mynd 31] sem lítur út eins og steindur glergluggi sem hefúr bromað í þúsund mola og verið tjaslað saman að nýju er dæmi um þessa síðari aðferð þar sem við greinum form þriggja fígúra sem em í felulitum og falla inn í umhverfið. Þessar vemr em einfald- lega þær augljósusm og þarna er fjöldi annarra svipa sem sjást ógreinilega, hafi maður löngim til að leita þá uppi. Spíritisminn skaut rótum skömmu fyrir aldamót og var höfúðvígi áhang- enda hans í Reykjavtk. En það var ekki fyrr en upp úr kreppunni miklu, þegar atvinnuleysið var hvað mest, að hreyfingin fékk byr undir báða vængi. Sálarrannsóknafélög og miðlar spmttu eins og gorkúlur á höfúðborgarsvæðinu til að veita ráðvillm fólki huggun og leiðsögn að hand- an. Kjarval virðist vera að bregðast við auknum vinsældum spíritismans með því að bjóða áhorf- andanum til ímyndaðs fúndar við ættingja sína og flýja veruleikann á þægilegan hátt. í ljósi þess að ungmennafélags- og spíritistahreyfingin vom báðar samtvinnaðar stjórnmálaflokkunum er rétt að túlka þessi táknrænu verk eða draumalands- lagsmyndir ekki aðeins sem persónuleg, heldur „opinber“ viðbrögð við nöturlegum efnahags- veruleika tímabilsins. Kjarval lokaði því augun- um fyrir vandamálum samtímans og helgaði sig notalegum draumómm um fom'ðina innan ramma þjóðernishyggju og alþýðutrúar. „Ríkis- stýrð fjölgyðistrú“ í formi spíritismans er hér komin í stað eingyðisins sem virðist eiginlega hafa gufáð upp úr landslaginu. Þetta er merkilegt í ljósi þess hversu ólík að gerð verkin sem máluð vom fyrir og eftir kreppuna em hjá Kjarval. Málverk hans bera svipmót af þessari breyttu trúarhvöt með því að brjóta niður einsleita, skýra og glerungskennda myndbyggingu Þórarins og Ásgríms með „persónulegum“ og margbreytileg- um pensilstrokum og grafá þannig undan klerk- legri alvöm og algjörri fastheldni hinna síðar- nefiidu með eins konar leikandi hreyfiáhrifúm. Til að venja menn við þetta nýja landslag steina og hrauns skrifáði Kjarval nokkrar bækur með prósa, ljóðum og heimagerðum ævintýrum sem hann kenndi við þetta eftirlætisbyggingarefúi sitt: Grjót (1930), Brjeffrá London. Meira grjót (1937), Fommannasaga. Enngrjót(\930) og Ljóðagrjót (1956). Matthíasi Johannessen, sem fylgdist grannt með sérvisku Kjarvals um áramga skeið, tókst að fá nokkurn botn í óvenjulega inn- lifún hans og tilfinningu gagnvart grjóti í viðtali á miðjum 7. áratugnum. Skynjun Kjarvals á þessu fyrirbæri er merkileg þótt hún sé kannski ekki ýkja ffumleg: En heyrðu, hefiirðu tekið efiir því, hvað steinar em spakir í Lmdslagi? Hefurðu prófað að klappa þeim? Hefurðu séð hvað þeim líður misjajhlega vel efiir því hverjir ganga framhjá? Nei, öllu þessu hef ég tekið eftir. Maður á að. nota taki- fizrin sem gefast til að sjá eitthvað annað en hinir. ... Og við verðum að hugsa um steinana. ... við eigum stundum að klappa þeim og hlusta áþá og heyra hvaðfeir hugsa ... steinar hrosa i landslagi. En þaðfer auðvitað fiir því hver gengur framhjá. Égsjá [sicj þá aUtaf brosandi jafhvel í rigningu ... (Matthías johannessen: Rjarvalskver, bls. 36-37.) Það þarf ekki mikla myndgreiningu til að koma auga á tengslin milli Ekspanótískrar arti- fisjónar og t. d. Kvöldsólar við Vfilsfellþóa fræði- menn hafi hingað til verið fúrðu tregir að rann- saka eða jafnvel viðurkenna módernistískt mynd- málið sem greinilega liggur verkum hans eftir 1930 til gmndvallar. Þess í stað hafa þeir kosið að líta á þau sem nánast einangrað skeið á listferli hans, bæði hvað stíl og myndefni snerdr. Vissu- lega virðast á yfirborðinu eiga sér stað róttæk um- skipti á ferli Kjarvals, en við nánari athugun kemur í ljós að svo skörp aðgreining milli hins fyrra og seinna á h'tinn rétt á sér. Allt sem Kjarval þurfti að gera til að bera af sér ásakanir um „land- ráð“ var að setja grjót og hraun í stað kúbísku byggingarheildanna í Ekspanótískri artifisjón. Uppruninn er staðfesmr með dúkristunni á fyrsm bók hans, Grjót ffá 1930 (L.í.) [mynd 32]. Þjóðin fágnaði honum síðan sem týndum syni sem hefði verið endurheimtur úr ffamúr- stefnusukkinu. Breytingarnar em smávægilegar í myndbyggingu og stíl. Með því að gera for- grunninn að aðalatriði gat Kjarval látið fjarvídd- ina lönd og leið og þannig haldið áfram að leggja höfúðáherslu á flata yfirborðsáferð málverksins. Slík áhersla á myndflötinn er talin til meginein- kenna módernískrar myndlistar. Til að aðgreina landslagsmyndir sínar ffá ströngum geometrísk- um tilraunum sínum seint á 3. áramgnum tók Kjarval að kanna yfirborðið innan yfirborðsins með smásjárlegri nákvæmni. Útkoman er sú að geometrískir þættir í mótífinu verða óskýrari, en engu er líkara en mótífið öðlist sjálfstætt líf þar sem ímyndirnar virðast breytast í sífellu fyrir augum okkar. í Ijósi þessa skreytiþáttar — skreyt- imynsturs pensilfaranna sem virðist ná yfir næst- um allan myndflötinn, eins og í Ekspanótískri artifisjón — getum við aukinheldur borið brigður á yfirlýst myndefni þessara seinni málverka: Er landslagið í sjálfú sér aðalinntakið eða er það aðeins yfirvarp fyrir leynimakkið, feluleikinn sem þar fer ffam, gerð tvívíddar tapis fleuri — fyrir það að mála óhlutbundið? Það er engin ástæða til að draga of skjótar ályktanir því að verkin verða ekki auðveldlega dregin í dilka, heldur markast áhrifþeirra af lögmálinu „maður fær það sem maður sér“, eða eins og Kjarval sagði sjálfúr: „Það fbr effir því hverjir ganga ffamhjá.“ Aðeins með því að gera sér grein fyrir þessari teygjanlegu merkingu getum við öðlast skilning á geysilegri velgengni Kjarvals, meistaratökum hans á listinm að fúlla öllum í geð. í réttri fjarlægð (3—4 m) ► Mynd 28: JÚHANNES S. KJARVAL Mosi á Þingvöllum,1937
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100

x

Fjölnir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fjölnir
https://timarit.is/publication/985

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.