Fjölnir - 30.10.1997, Blaðsíða 46

Lottóvinningur
jjVið höfum ekki stundað það
að spila í Lottó en keypt
nokkrar raðir þegar potturinn
er þrefaldur eða þaðan af
stærri. Auðvitað lét maður sig
stundum dreyma um þann
stóra en samt trúði ég því
eiginlega aldrei að ég ætti eftir
að fá hann. Maður er varla
búinn að átta sig á þessu enn-
þá. Aðalatriðið er að láta þetta
ekki rugla sig í ríminu. Við
erum nýfega búin að festa
kaup á gamalli íbúð, gáfúmst
upp á leigumarkaðnum eftir
að þriðja barnið kom, og við
vorum búin að gera langtíma-
áædun um nauðsynlegar end-
urbætur. Núna getum við
gengið strax í framkvæmdirnar
og þar að auki borgað okkar
nánustu til baka, en foreldrar
hans og systir mín hafa verið
okkur mjög hjálpleg upp á
síðkastið. Svo langar okkur að
endurnýja bílinn og hver veit
nema við tvö skellum okkur í
stutta haustferð til Dublin og
kaupum almennilegar jólagjaf-
ir handa fólkinu okkar og fbr-
um út að borða. Annars erum
við staðráðin í að halda okkar
striki og halda áfram í okkar
vinnu og geyma mest af þessu
handa krökkunum. Þau þurfa
jú að mennta sig í ffamtíð-
Fj
46
o 1 n i r
timarit handa
islendingum
hnust '97
— É er með neimið ans hénna...
Manús getur ekki hætt. Þröngsýni Jobs fer í
taugarnar á honum.
— Hvar værum við í dag ef Leif Ericson
hefði aldrei fúndið...
Hann kemst ekki lengra. Engill snýr sér eld-
snöggt við og heldur á byssu. Hann skýtur
Manús í andlitið. Höfúðið flest út og hann feliur
aftur fyrir sig. Blóð slettist upp um veggina. Job
dregur upp byssuna sína og skýtur Engil tveimur
skotum í magann. Hann dettur fram fyrir sig.
Hann missir byssuna og hún kastast út á gólf.
Hann lítur snöggt á Manús. Það er ekkert hægt
að gera fyrir hann lengur. Andlitið vantar á hann
og höfúðið er orðið að blóðugu mauki. Hann
krýpur hjá Engli og snýr honum við. Það korrar í
honum og hann er ekki með fúllri meðvitund.
Hann er sár, hefúr misst mikið blóð og svo eru
lyfin byrjuð að virka á hann.
— Hvað heitir hann? spyr hann.
EngilJ horfir á hann annars hugar.
— Ann heitir Halldór Andeson...
Job tekur upp vasatölvuna sína og slær upp
nafninu.
Halldór Anderson 020116 5 2936
Skólaspori 218, Breiðholt 6 (D-19).
Tel: 99 574457819
Á skrá. Atvinna: Engin
Hann hringir í númerið. Það svarar ekki. Þá
hringir hann á Stöðina og biður um sjúkrabíl.
Svo krýpur hann hjá Manúsi. Hann strýkur yfir
það sem eftir er af enninu. Manús var góður
félagi. Hann tekur dúk af borðinu og breiðir yfir
sundurtætt andlitið. Sjúkraflutningamennirnir
koma. Þeir henda Engli uppá börur og barka-
þræða hann.
— Hvað með hann? spyr Job og nikkar
höfðinu í átt að líkinu af Manúsi.
— Vinur? spyr sjúkraliðinn.
— Já, svarar hann.
— Við látum sækja hann á eftir.
Sjúkraliðarnir fára með börurnar. Job lokar
hurðinni á eftir sér og gengur að lyftunni. Það er
salmíaklykt á ganginum.
Blúsbræðurnir syngja. Áhorfendur eru klæddir
eins og kúrekar. Þeir henda flöskum í Blúsbræð-
urna. Blúsbræðurnir halda áfram að syngja. Perla
botnar ekkert í myndinni.
Hún gerist í heimi sem er henni framandi, á
tíma sem er löngu liðinn. Hún heyrir útidyrnar
opnaðar og einhver kemur inn. Hún snýr sér við
í sófanum og brosir af eftirvæntingu.
— Dó? kallar hún.
En það er ekki Dó. Það er Job. Hann er með
byssu í hendinni og beinir henni rannsakandi í
kringum sig. Hönd hans er blóðstorkin. Perla
verður óttaslegin.
— Hvar er Halldór? spyr hann.
— Hann e úti. Hann kemur í spítti.
Job horfir rannsakandi á hana.
— Af hverju ertu ekki í neinum fötum? spyr
hann.
Hún horfir niður eftir líkama sínum eins og
hún sé fyrst að taka eftir því núna að hún sé nak-
in.
— Fyrir Dó, segir hún lágt. Hann vill ekki
að é sé í fötum. Honum finnst é so falleg svona.
Hann kallar mi Perlu. O é e villt, spillt o... Hún
hikar. — É manða ekki.
Job bítur saman tönnunum. Augun skjóta
gneistum.
— Farðu í föt, segir hann skipandi.
Hún hlýðir og klæðir sig. Svo sest hún aftur í
sófann. Job sest á stól.
— Hvað ertu búin að vera hér lengi? spyr
hann.
— Eitt ár, svarar hún skömmustulega.
Hann drúpir höfði.
— Ég er búinn að leita að þér í tvö ár. Ég
hélt að þú værir dáin.
Hún ypptir öxlum. Utidyrnar opnast. Dó er
kominn heim. Hann skellir á eftir sér og æðir
inn. Hann er æstur og áttavilltur. Hann horfir
undrandi á Perlu. Svo sér hann Job og stirðnar.
Job rís á fætur. Perla horfir á þá til skiptis. Svitinn
bogar af Dó. Job beinir byssunni að honum.

— Leggstu á gólfið og spennm greipar á
hnakka, segir hann.
Hann talar af ákveðni en rödd hans titrar.
Dó hlýðir. Lögreglumaðurinn fer fram á gang
með Perlu. Hann lokar hurðinni og kemur inn
aftur. Þeir eru einir. Dó hlustar á eigin hjartslátt.
Hjartslátturinn dynur í höfðinu. Lögreglumaður-
inn stendur yfir honum. Hann finnur eitthvað
kalt og hart þtýsta á hnakkann á sér. Það er
byssa.
— Hva... hva... hva... stamar hann.
Lögreglumaðurinn dregur djúpt andann.
— Ég veit að ég hef ekki alltaf verið henni
góður faðit en ég hef reynt. Ég þarf að vinna mik-
ið og hef ekki alltaf getað sinnt henni eftir að
mamma hennar dó. Ég hef oft verið klaufálegur.
En ég á þetta ekki skilið. Ég hef reynt að gera min
besta. Ég er bara að reyna að ala upp barnið mitt.
Dó tekur andköf.
— Erm, erm pabb ennar?
Hann er við það að springa. Hann svíður í
augun og verkjar í höfúðið. Hann heyrir lágan
smell í byssunni og klemmir aftur augun.
— Ég er bara að reyna að ala upp barn, segir
löggan.
Hann fær þungt högg á höfúðið. Því fylgir
gífúrlegur hávaði. Honum finnst hann falla niður
langt rör. Allt springur í þúsund parta sem leysast
upp í ljósagnir sem dofna og hverfa. Svo verður
allt svart.
Skothvellurinn bergmálar um gangana. Svo
verður allt kyrrt. Á sömu smndu gengur fyrsti
maðurinn á ffosnu yfirborði Plútó, 5 billjón
kílómetra í burrn ffá jörðinni. Plútó er ysta
plánetan f sólkerfinu. ■