Fjölnir - 30.10.1997, Blaðsíða 44

Jón Gnarr Plútó
Kosningasigur
jjMér er efst í huga þakklæti
til þeirra fjölmörgu stuðnings-
manna sem hafa lagt málstað
mínum lið á undanförnum
vikum. Ég hef fundið sterka
undiröldu á síðustu dögum
kosningabaráttunnar og ég
vissi að ef takast mætti að gera
kjósendum skýra grein fyrir
því um hvað þessar kosningar
snúast og hver mín afstaða
væri í helsm málaflokkum, þá
þyrfti ekki að örvænta um
úrslit. Og þetta hefúr tekist.
En hér ber á fleira að líta. Þau
atkvæði sem talin hafa verið
upp úr kjörkössunum bera
vissulega vott um mikið traust
kjósenda til minna verka en
raunverulegur árangur næst
ekki án áffamhaldandi smðn-
ings þeirra. Það er mikið starf
sem bíður og þessi sigur er að-
eins fyrsta skrefið á langri leið.
En takist okkur að feta þessa
leið í sameiningu er ég þess
fullviss að hún muni reynast
okkur sigurbraut, þannig að
þessi sigur minn í dag verði í
raun sigm okkar allra.tC
Fj
44
olnir
tímarit handa
islendingum
hnust '97
Hann sýnir Job myndir sem em teknar af
móðurskipinu frá plánemnni. Og Leifúr Ericson
er vissulega stór og tignarlegur þar sem hann
svífúr um geiminn eins og risavaxið, dormandi
skrímsli. Job dettur í hug fjall. Geimskipið er
spegillitað og maður greinir fána Asíu, Evrópíu
og USAC á skrokknum.
— Já, þetta er nokkuð stórt, segir Job og
kinkar kolli. — Ég hef ekkert fylgst með þessu.
Hvernig koma þeir þessu flykki áfram?
— Sextán kjarnorkuknúnir jóna— helvítis—
jektorar og fjörtíuogátta vetniseldflaugar. Svo hafa
þeir einhvern veginn í helvíti notað aðdráttarafl
hinna plánetanna til að fleyta sér áfram en ég skil
ekki alveg hvernig í fjandanum þeir fara að því.
Mansm ekki eftir því þegar var verið að segja frá
því að þeir hefðu látið sig „detta“ inní Satúrnus?
Job ypptir öxlum.
— Nei, ég hef ekkert fylgst með þessu. Ég er
bara að sjá þetta fyrst núna.
Hann ýtir á takkann. Lyftan opnast samstundis
og býður hann velkominn með þýðri og ómfag-
urri kvenmannsrödd.
— Gott kvöld. Vinsamlegast sýnið persónu-
legt kort.
Hann sýnir kortið sitt og ýtir vísifmgri á
fingrafaralesarann. Lyftutölvan samþykkir hann.
— Hvert má bjóða þér að fara? spyr hún.
— Exit. É þarf a far út.
Dyrnar lokast og lyftan fer af stað.
— Uti er sjö stiga hiti, skyggni ágætt og rign-
ing öðm hvoru, tilkynnir tölvan. — Hvenær býst
þú við að koma aftur?
Hann hugsar sig um. Það er ekkert óeðlilegt
við það að tölvan spurji svona. Allt eftirlit á að
vera sem best. Lyftur og sjálfsalar spyrja alls
konar spurninga. Það er ekki gert í þeim tilgangi
að njósna um fólk heldur til að skrásetja ferðir
þess svo öryggi þeirra verði sem best tryggt.
Einnig er þetta gert til að takmarka aðgang
glæpamanna um borgina. Enginn á að komast
neitt óséður. Þar skipta myndavélarnar mestu
máli. Út um alla borg eru myndavélar af öllum
mögulegum stærðum og gerðum sem taka upp
allt sem gerist. Sumar eru tengdar hitaskynjurum
og mynda bara lifandi hluti og hluti á hreyfmgu
en slökkva á sér þegar ekkert er að gerast. Fuii-
komnustu vélarnar eru búnar svokölluðum PIC-
nema, sem getur þekkt einstaklinga og auðkennt
þá. Vélunum er komið fyrir hátt uppi á húsum, á
óaðgengilegum stöðum þar sem enginn tekur
eftir þeim. Sumar taka víðmyndir, aðrar einbeita
sér að minni, afmörkuðum blettum. Allar upp-
tökur eru geymdar, ef einhvern tíma skyldi þurfa
á þeim að haida, eins og til dæmis við manns-
hvarf eða lausn glæpamála. Vélarnar ríða þétt net
yfir borgina. Þær horfa á fólkið.
— Ég verðekki long, kannski tvo tíma.
— Nú er klukkan 15.04, tilkynnir tölvan. -—
Ég geri ráð fyrir þér í hús um sautjánhundruð.
— Sautjánundruð og súrkál? spyr hann og
hlær lágt.
Tölvan hváir.
— Hvað áttu við? Það er ekki til neitt sem
heitir sautjánhundruð og súrkál. Það er bull.
— É veita, etta er djók... fox...
Dyrnar opnast með bjölluhljómi. Hann
gengur út.
— Gangi þér vel, segir tölvan og lokar dyr-
unum.
Jafnvel hún veit ekki að honum á eftir að
ganga mjög illa.
L ögreglubíllinn nemur staðar. Job situr við
stýrið. Manús situr við hlið hans. Þeir rýna upp
eftir húsinu.
— Ertu viss um að þetta sé hér? spyr Manús.
Job svarar ekki. Hann kveikir sér í sígarettu.
Þeir fara útúr bílnum og ganga að húsinu. Allt
gert af gömlum vana. Þeir gefa hvor öðrum
bendingar og kinka kolli. Þegjandi samkomulag
þeirra sem hafa unnið lengi samati og kunna að
vinna saman. Þegar þeir hafa gengið úr skugga
um að enginn sé fyrir utan bygginguna rennir
Manús kortinu sínu í dyratölvuna. Lögreglukort-
ið veitir greiðan aðgang nær alls staðar og dyrnar
opnast án nokkurra vandkvæða. Lögum sam-
kvæmt ber þeim að tilkynna inngöngu í hús en í
þetta skipti bregða þeir útaf vananum.
Þeir sýna lyftutölvunni lögreglumerkin.
Lyfiudyrnar lokast.
— Hugsaðu þér bara hvaða þýðingu þetta
hefúr, maður, segir Manús.
— Hvað?
— Nú, Leif djöfúlsins Ericson.
— Já, þú meinar það...
— Hvernig get ég aðstoðað lögregluna? spyr
tölvan.
— Við þurfúm að hitta íbúa í húsinu sem
heitir André Engill. Er hann heima? spyr Job.
Tölvan svarar samstundis.
— Herra Engill er heima, herra lögreglu-
þjónn. Hann hefúr ekki farið útúr húsi í fjörtíu-
ogtvær klukkustundir og átján mínútur.
— Númer hvað er íbúðin hans?
— Hún er númer 202, herra lögregluþjónn.
— Farðu með okkur þangað, segir Job skip-
andi.
Lyftan fer samstundis af stað og nemur staðar
á annarri hæð. Þeir koma út í bjartan en kulda-
legan gang. íbúð númer 202 er við enda gangs-
ins. Job hringir bjöllunni.
— Hvaða þýðingu hefúr þetta?
Manús verður alveg hlessa, eins og hann vilji
ekki trúa sínum eigin augum.
— Skilurðu það ekki? Þetta sýnir okkur að
við gemm gert allt. Við gemm ferðast útúr þessu
helvítis sólkerfi.
Job hringir aftur.
— En til hvers? Hvað...
Hann kemst ekki lengra. Það kviknar á
mónitornum og syfjulegt og tekið andlit birtist á
skjánum.
— Hva? spyr maðurinn.
— Við erum frá Lögreglunni í Reykjavíkur-
borg, segir Job ákveðið. — Við þurfúm að tala
við þig.
Maðurinn geispar.
— Abát hva? spyr hann.
Manús hallar höfðinu að myndavélinni og
segir hvasst:
— Opnaðu bara helvítis dyrnar í nafni
djöfúlsins eða við brjótum helvítið niður!
Það kemur undrunarsvipur á manninn. Svo
ýtir hann á takkann og dyrnar opnast með lágurn
smelli. Lögreglumennirnir ganga inn. Dyrnar
lokast á eftir þeim.
H ún situr og flettir í blaði. Hún er klædd í
rautt korsiletti og svört leðurstígvél sem ná henni
upp á inið læri. Háir pinnahælar. Korsilettið er
ekki hneppt í klofið. Hún er nærbuxnalaus. Hún
situr á rúmbríkinni og flettir í blaði, áhugalaus.
Dyrasíminn hringir.
Hún kveikir á mónitornum. Það er kúnni.
— Kort? spyr hún.
Hann tekur upp kort og sýnir í vélina.
— É er ekki me neina skiftidíla, sko.
— Þetta er tvöfalt kort. Þú getur tékkaða á
Netcon, segir hann. Hann rennir kortinu í gegn-
um kortaraufina.
Hún slær því upp á skjánum. Debcred og
Trade. Gott kort, tryggt og í ábyrgð. Hún opnar
og slekkur á mónitornum. Hann kemur inn. Þau
kinka kolli til hvort annars og hún bendir hon-
um á sturtuna. Á meðan hann þvær sér flettir
hún í gegnum blaðið. Hann kemur fram. Hann
er nakinn. Hann hefúr ekki þurrkað sér. Vatnið
drýpur af honum.
— Þa erengar þurrkur, segir hann afsakandi.
Hún leggst á bakið í rúmið og færir sundur
fæturna. — Gerir ekkert. Þa er so ógeslega heitt.
Hva viltu?
Hann virðir hana fyrir sér með velþóknun.
Honum byrjar að standa. Limur hans rís í smtt-
um kippum.
— Streit, ba. Ertekki með eikkvað sona
standard...?
— Blódjobb er extra, segir hún og breiðir úr
sér. Hún talar hratt og af æfingu þess sem hefúr
sagt sama hlutinn oft. — 30 púntar. Hemerever-
ín er líka extra, 20 púntar pillan, tvær á 30, þú
færð bæði á 50. Allan dílinn á 100 púnta. Þa er
S.H.C. kort á borðinu. É er klín.
Hann skoðar heilbrigðisvottorðið.
— En bara streit sex?
— 65 púntar, svarar hún án þess að hugsa sig
um.
Hann krýpur fyrir framan hana, þar sem hún
liggur í rúminu og semr á sig smokk. Svo leggst
hann á hana.
Samfarirnar ganga vel fyrir sig. Hún stynur
hátt, með lokuð augu og þykist njóta þeirra.
Kossar em bannaðir. Hann horfir ffarnan í hana
og þegir. Hann hamast á henni eins hratt og
hann gemr þar til hann fær fúllnægingu. Hann
segir ekkert þegar hann fær það, treður bara
limnum eins langt inn í hana og hann getur og
reigir sig afturábak. Svo er það búið. Hann kann
ekki við að láta þunga sinn hvíla á henni svo
hann veltir sér af henni og leggst á rúmið. Hann
tekur af sér smokkinn og hendir honum í msla-
tunnuna. Hún fer á klósettið. Þegar hún kemur
affur er hann búinn að klæða sig.
— Okei? spyr hún gleðilaust. Það vottar fyrir
leiða í röddinni.
— Jebb, svarar hann og gengur til dyranna.
Hurðin opnast... og lokast á effir honum.
Þegar hann er kominn út á götuna hringir
síminn hans. Hann er með heyrnartæki í eyranu.
Hann ýtir á takka á úrinu sínu og talar í það.
— Ló?
Það er Perla. Henni er mikið niðrifyrir.
— Hvarertu, Dó?
— Ér á leiðinni, svarar hann. — Érá göm, á
leiðinni.
— Þette soðið, þún so long, súrt fyri mi,
segir hún vonsvikin.
— É ska spíttaða.
Hún róast.
— Mi langar í Kók, segir hún.
— É ska korta eikkva Kók og koma me til-
ðín.
— Jebb, gerðu þa, Dó. Hún þegir dálitla
stund. — O essar góðu sem láta mig líða so vel.
— Okei, segir hann. É á so fáa púnta eftir á
kortinu. Vi skulum hættað tala núna. Bæ, bæ.
— Bæ,bæ, Dó.
Hann slekkur á símanum. Perla er bara 14
ára. Konur mega ekki stunda vændi fyrr en þær
eru orðnar 18 ára. Dó smyglaði henni inn í íbúð-
ina sína í ferðatösku. Hann hefúr velt því fyrir sér
að selja hana á svörtu. Hún er orðin líkamlega
þroskuð og Dó hefur oft þurff að sitja á sér að
nota hana ekki sjálfúr. Menn eru tilbúnir að
borga vel fyrir hreinar meyjar, jafnvel tífált verð.
1000 punktar. Þau gætu lifað vel á henni. Hann
er bara að bíða eftir rétta tækifærinu.
Perla kveikir á tölvunni og stillir á sjónvarp.
Hún fer í kvikmyndavalið, sem státar af 900.000
kvikmyndum og flettir í gegnum titlana. Hún
þekkir ekki myndirnar og man ekki hvað hún
hefúr séð. Hún velur mynd af handahófi. Mynd-
in heitir Blues Brothers. í kynningunni segir að
þarna sé á ferðinni sprenghlægileg gamanmynd
frá síðari hluta tuttugustu aldar. Hún ýtir á Enter
og tölvan hleður inn myndina. Það er ekkert til í
ísskápnum. Dó hefúr gleymt að panta mat, lík-
lega ekki tímt því. Hún finnur gamlan kexpakka
uppi í skáp og sest með hann fyrir framan tölv-
una. Myndin er komin inn og hún setur hana í
gang. Síminn hringir. Hún minnist orða Dós og
svarar ekki. Hann hringir út.
Pið er löggubíll fyrir utan húsið. Það er tveggja-
manna Skápur. Sérsveitarbíll. Sérsveitirnar eru
sjaldan á ferðinni á daginn. Á nóttunni fara þeir
um, hirða upp vafasamt fólk og gera árásir á
eiturlyfjabæli. Sérsveitarmennirnir eru vopnaðir,
hafa leyfi til að drepa fólk og beita það „vægum
líkamlegum þvingunum", eins og það er orðað.
Dó snarstoppar. Hvað er í gangi? Hann smeygir
sér inn í húsasund og bíður átekta. Hann þorir
ekki að húsinu fyrr en löggan er farin. Hann
slekkur á símanum til öryggis.
Hann hefúr ekki beðið lengi þegar skyndilega
kemur sjúkrabíll æðandi og staðnæmist fyrir utan