Fjölnir - 30.10.1997, Blaðsíða 76

Fjölnir - 30.10.1997, Blaðsíða 76
Á miðöldum skrifuðu fslendingar sagnarit um konunga. Þau eru vitnisburður um hugmyndir þeirra um stöðu þessara valdsmanna í heiminum, hlutverk þeirra og dyggðir. En hvaða máli skiptir það fyrir nútímann? Gætu konungar, þjóðhöfðingjar og valdsmenn nútímans orðið einhvers vísari með því að kynna sér þessar hugmyndir? Ármann Jakobsson veltir þessu fyrir sér. x . . Dauði prinsessu, íslensk sagnarit og forseti íslands Hvað kemur fátækri blökkukonu í Lundúnum til að standa háskælandi við hlið konungshallar og gráta yfir konu sem hún þekkti aldrei? Konu sem lifði alla ævi við munað, laus við hversdags- áhyggjur af því hvernig draga ætti fram líftómna. Nýilljóik Fyrir ofan: Ívar Brynjólfsson Veitingar á borði i kosningaskrifstofu Guðrúnar Pétursdóttur, 1996 Fyrir neðan: ívar Brynjólfsson Símar á ofni í kosningaskrifstofu Ástþórs Magnússonar, 1996 Þessi spurning hlýmr að hafa hvarflað að mörgum undanfarið. Þegar DIana prinsessa fórst í bíklysi varð heimurinn klökkur af gráti, jafnvel þeir sem aldrei hefðu átt von á því. Eflaust eiga þessi sterku viðbrögð sér margar og mismunandi skýringar. Ein þeirra er að Díana var konungleg. öðmvísi en við hin. Tignari en við. Hún var ósnertanleg. Góðar mæður deyja á hverjum degi. En enginn á von á að slysin hendi líka kon- ungana. Viðbrögð heimsins við fráfalli Díönu sýna að enn lifir í glæðum gamalla hugmynda. Díana var þó auðvitað nútímafýrirbæri, kvikmyndastjarna eins og Euzabeth Taylor sem einnig átti við hjónabandsörðugleika og átvanda að etja en barð- ist þó fýrir eyðnisjúklinga og minnimáttar — og allt gerðist þetta í fjölmiðlum, frammi fýrir aug- um allra. En dauði Díönu prinsessu er ekki aðeins eins og þegar fólk missir eftirlætisgoð sín úr fjölmiðl- um. Treginn sem hann veldur á sér eldri rætur. í grundvallaratriðum er lítill munur á viðbrögðum manna við þessum harmleik og viðbrögðum Norðmanna við láti Magnúsar konungs góða árið 1047, eins og þeim er lýst í íslenskum konunga- sögum. Bæði voru Díana og Magnús treguð af ríkum og fátækum. Engu skipti hvort menn þekktu þau. Sennilega hefúr sjaldan verið meiri áhugi á konungum og konungsvaldi á íslandi en á 13. öld. Þá voru íslendingar ffemstir í flokki nor- rænna manna við að setja saman sögur um norska og danska konunga sem sýna að íslend- ingar höfðu ekki síður áhuga á konungsvaldi en Evrópumenn almennt og kunnu að koma orðum að hugmyndum sínum. Miðað við varðveitt skrif um málefhið munu fáar þjóðir hafa haft meiri áhuga á konungum en íslendingar. Á dögunum kom í ljós að Díana prinsessa hefur sterk ítök í hjörtum margra ís- lendinga en á 13. öld var áhugi íslendinga á kon- ungum enn meiri. Þeir birtast í langflestum ís- lenskum sögum, einnig þeim sem fjalla um ís- lenska höfðingja og byskupa. Margt bendir jafn- vel til að Norðmenn hafi þótt vera verr að sér um konunga sína en íslendingar á sama tíma. íslensk- ir sagnaritarar voru sérffæðingar í konungum. Hugmyndir íslenskra konungasagnaritara um konungsvald sóm sig í ætt við hugmyndir ann- arra Evrópumanna á sama tíma. Hvorki á 13. öld né síðar höfðu íslendingar þá sérstöðu sem þjóð- inni virðist mikilvægt að trtia á. íslendingar vom meðlimir í alþjóðlegum söfnuði, katólsku kirkj- unni. Nú hefúr kirkjan næsta fatæklegt sam- félagshlutverk en þá voru menntun, menning og félagslega kerfið að mesm á hennar herðum. Kirkjuhöfðingjar vom virkir þátttakendur í ríkis- stjórn, líka á fslandi þar sem stjórnarfar var öðru- vísi en þá tíðkaðist í Evrópu. Hugmyndir manna um konungsvald á þeim tíma tengdust hugmyndum manna um lífið og tilveruna í heild sinni og þær vom mótaðar af kristni. Hluti hins kristna samfélags var verald- legur en ekki í þeim skilningi að veraldlegir höfðingjar væm óháðir eða andstæðir kirkjunni. Hugmyndafræði lénskerfisins var þannig í senn veraldleg og kristileg og hugmyndir íslenskra sagnaritara 13. aldar um konungsvald eru all- skyldar henni. Tvennt er áberandi í konungsmynd íslenskra sagnarita ffá þessum tíma. Annars vegar er mikil áhersla lögð á tign konunga sem kemur ffam m. a. í úditi þeirra, hegðun, klæðaburði og allri ffamgöngu. Á hinn bóginn vom konungar stjórnendur, gegndu embætd sem ákveðin hlut- verk fýlgdu og þurftu að vera búnir ákveðnum kostum dl að sinna þeim. Þessir mannkosdr vom hagnýtír en vom einnig kristilegar dyggðir. Yfir konungum er tign sem engin leið er að skilgreina. Þannig hendir iðulega að sá sem stendur andspænis konungi og ædar að ráða á hann glúpnar og hættir við ædunarverk sitt. Einnig kemur hún ffam í glæsilegu útliti. Kon- ungar em hærri, sterkari og ffíðari en gengur og gerist. Fyrst og ffemst hafa þeir þó hvöss og kon- ungleg augu og mikið og fagun hár. Þá bera þeir konungleg klæði sem valda því að þeir þekkjast hvar sem er. Þegar litið er til Díönu prinsessu og annars núlifandi kóngaliðs má ljóst vera að þetta er enn í fúllu gildi. Kóngafólkið verður fýrirmynd. Díana skapaði nýja tísku, eins og Haraldur grAfeldur Noregskonungur gerði gráfeldi vinsæla í sínum tíma. Vegna tignar sinnar virtíst hún ósnertanleg, eins og konungar í íslenskum sagnarimm mið- alda. Það er engin tilviljun að menn fengu áfall við að ffétta af láti hennar. Eins og þá eiga konungar 20. aldar að þekkjast úr alþýðu manna. Konungar eiga að sjást. Á hinn bóginn eiga þeir helst ekki að láta heyra í sér. Á 13. öld var þessu öðruvísi háttað. íslenskar konungasögur fjalla því um annað og meira en útlit konunga. Konungar höfðu einkum þrjú hlutverk. Þeir vernduðu þá sem ekki gátu borið hönd fýrir höfúð sér: konur, börn og kaup- menn. Mikil áhersla var lögð á að beint samband væri milli konunga og alþýðu, ffamhjá hirð- mönnum og aðli, rétt eins og Díana prinsessa og konungsfjölskyldur almennt njóta ennþá jafnvel meiri hylli hjá fatækum en hinum efúameiri. Konungar á miðöldum bætm einnig lög og dæmdu effir þeim, voru fúlltrúar bæði löggjafar- og dómsvalds nú. Síðast en ekki síst stilltu þeir til friðar í samfélaginu og vörðu það fýrir erlendum herjum. Þeim veitti því ekki af mannkosmm en mest munaði um hinar fjórar veraldlegu höfúð- dyggðir: visku, styrk, stillingu og réttlæti. í íslensku konungasögunum er sýnt hvernig réttlátir konurtgar eru einnig vitrir, styrkir og stilltir. Annars er ekkert gagn að þeim. Þannig er Haraldur hein Danakonungur (1076-1080) tal- inn gagnslaus vegna þess hve veikur hann er. Sveinn svIðandi Danakonungur (1146-1157) temprar hins vegar ekki styrk sinn með stillingu og er því harðstjóri. Mikilvægi viskunnar kemur einnig víða fram, t. d. í lýsingu á átökum Magnúsar Erlingssonar og Sverris (1177-1184) í Sverrissögu. Þar hefúr Sverrir vinninginn vegna visku sinnar. íslenskir konungasagnaritarar vissu mætavel hvernig konungar væm og ættu að vera. í sögunum fór ffam umræða um konungsvald og í nokkrum var fjallað sérstaklega um samskipti íslendinga og Noregskonunga. Sú umræða er fremur jákvæð og hefúr vafalítið verið þeim í vil sem vildu gera Noregskonung einnig að konungi íslands. Um leið og íslendingar höfðu fengið konung,
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100

x

Fjölnir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fjölnir
https://timarit.is/publication/985

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.