Læknablaðið - 01.10.1971, Qupperneq 53

LÆKNABLAÐIÐ
207
ar eru vingjarnlegir í 86% tilfella, óvingjarnlegir í 14% (6% er óákveð-
ið í þessum hópi), læknar eru hugsunarsamir í 86% tilfella, hugsunar-
lausir í 14%, þolinmóðir í 72% tilfella, óþolinmóðir í 20% tilfella,
rökvísir í 91% tilfella, órökvísir í 3% tilfella, tillitssamir í 72% til-
fella, ruddalegir í 17% tilfella, áreiðanlegir í 89% tilfella, óáreiðan-
legir í 5% tilfella, hafa áhuga á kjörum almennings í 68%, skilnings-
lausir um kjör almennings um 28% tilfella, kurteisir í 84%, ókurteisir
í 5%, hafa tíma fyrir sjúklingana í 20% tilfella, hafa ekki tíma fyrir
sjúklingana í 72% tilfella, hleypidómalausir í 66% tilfella, hleypi-
dómafullir í 18% tilfella, vandvirkir í 67% tilfella og hroðvirkir í 23%
tilfella.
Með heildaruppgjöri í Gallupskoðanakönnuninni höfðu 3% af
íólkinu neikvæða afstöðu til lækna, 17% höfðu hlutlausa afstöðu og
79% höfðu jákvæða afstöðu til lækna og starfa þeirra. Niðurstaða
þessara skoðanakannana varð miklu jókvæðari fyrir lækna og lækna-
samtökin en búizt var við. Það, sem kom sérstaklega í ljós, er, að
læknar hafa ekki tíma til að sinna sjúklingum sínum. Þeir eru taldir
hroðvirkir í störfum, ekki nægilega kurteisir, óþolinmóðir á stundum
og skortir fágaða framkomu. í skoðanakönnun þessari kom að sjálf-
sögðu ekkert mat á faglegri þekkingu eða faglegri getu lækna.
Umræður um fjölmiðla og læknasamtök
Aherzla var lögð á það í umræðum, að læknasamtök þyrftu að
hafa sem bezt samband við blaðamenn og aðra þá, sem starfa við
fjölmiðlunartæki. Með því móti væri unnt að koma í veg fyrir ýmiss
konar misskilning og jafnvel að stöðva efni, sem fæli í sér ranga og
ósanngjarna gagnrýni. Einnig var lögð á það áherzla, að það sem
læknasamtökin létu frá sér fara, ætti að vera skýrt, skilmerkilegt og
ákveðið, þannig að ekki væru tækifæri til bess að rangfæra það og
misskilja og þannig óvart eða vísvitandi nota það sem efni til þess
að skapa neikvæðar skoðanir á störfum og markmiðum lækna.
Þá var einnig frá því skýrt, að í Finnlandi hefðu verið stofnuð
samtök sjúiílinga, sem hefðu það markmið að fylgjast með störfum
lækna og heilbrigðisstofnana og gagnrýna þau. Til eru tvenns konar
félög sjúkiinga, þau, sem miða að því að vinna gegn ákveðnum sjúk-
dómi, t. d. krabbameinsfélög og hjartasjúkdómafélög, og svo hin, sem
eingöngu eru stofnuð til þess að gagnrýna þá starfsemi, sem fram fer
í heilbrigðismálum, og í er fólk, sem kallar sig sjúklinga, án þess að
þar sé nokkur sjúkdómur tiltekinn eða annað vandamál, sem vinna á
gegn. Bent var á það, að ef fleiri slík félög yrðu stofnuð með þessu
sniði á Norðurlöndum, væri heppilegast fyrir læknasamtökin að hafa
strax samvinnu við félögin til þess að vinna gegn þeim misskilningi og
tortryggni, sem þannig gæti skapazt og myndað stórt bil milli almenn-
ings og læknasamtakanna; þannig hefði finnska læknafélagið farið að,
og var það álit Finnanna, að þeir hefðu hingað til að miklu leyti getað
eytt þeim neikvæðu og skaðlegu áhrifum, sem svona félög gætu haft.
í umræðum um það, hvað almenningur teldi helzt ábótavant í störfum
lækna, kom í Ijós, að eitt af því, sem er mest áríðandi að vinna að, er
að stytta hinn óhóflega langa vinnutíma lækna, þannig að þeir geti