Læknablaðið - 01.10.1971, Qupperneq 78

222
LÆKNABLAÐIÐ
ur leiS að komast yfir að fylgjast með öllu því, sem þar fer fram, né
heldur að kynnast mönnum að gagni vegna þess, hve fjölmenni sé
mikið. Þetta er að nokkru leyti rétt, og litlir fundir eða lítil symposia
verða sjálfsagt að mörgu leyti notadrýgri, þó að stóru fundirnir þjóni
áfram ákveðnum tilgangi. Á þeim er enn tækifæri til þess að komast
í kynni við framámenn í sérgreinunum, kynni, sem síðar geta leitt
til frekari möguleika á aukinni menntun. f sambandi við utanfar-
irnar er einnig rétt að minna á, að læknafélagið ætti að geta greitt
fyrir meðlimum sínum og verið þeim hjálplegt við að koma þeim í
kynni við þá aðila, sem helzt er eitthvað að sækja til í öðrum lönd-
um. Sum sérgreinafélögin hafa alþjóðasamtök, sem taka þetta að sér,
en ekki eru nærri allir, sem eiga aðgang að þeim og þar af leið-
andi ætti Læknafélag íslands að nota sambönd sín í Alþjóðalækna-
félaginu til þess að greiða fyrir viðhaldsmenntun íslenzkra lækna er-
lendis.
Það síðasta, sem ég ætla að drepa á í þessari upptalningu, er kannski
mikilvægasta aðferðin til þess að halda við menntun sinni. Ég á hér
við ýmiss konar rannsóknarstörf, sjálfstæð eða í félagi við aðra, sem
miða að því að auka við hinn almenna þekkingarforða. Þessi rann-
sóknarstörf þjóna ekki eingöngu vísindalegum tilgangi. Þau þjóna
ekki síður menntunartilgangi fyrir þá, sem að rannsóknarstörfum
vinna, því að fátt er manni meiri hvati til þess að afla sér aukinn-
ar þekkingar en lestur og nám í sambandi við rannsóknarverkefni,
sem maður er sjálfur að vinna að á hverjum tíma. Þess vegna er nám-
skeið eins og það, sem er nýlega afstaðið hér á vegum læknafélag-
anna og Norræna hússins í læknisfræðilegum rannsóknaraðferðum og
tölfræðilegri meðhöndlun þeirrar niðurstöðu, sem slíkar rannsóknir
leiða til, mjög mikilvægur þáttur í viðhaldsmenntun sérfræðinga
og raunar almennra lækna líka. Þessi þáttur viðhaldsmenntunar er
sameiginlegur fyrir allar sérgreinar. Þetta námskeið er dæmigert
menntunarframtak læknafélaganna, sem því aðeins kemur að tilætluð-
um notum, að þeir, sem námskeiðið sóttu, hafi annaðhvort nú þegar
þörf fyrir að beita námsefninu eða vinni bráðan bug að því að nýta
þá menntun, sem þeir fengu á námskeiðinu. Ef slíkt er ekki gert,
gleymist námsefnið mjög fljótt og námskeiðið missir að verulegu
leyti marks.
Að lokum er rétt að segja fáein orð um, hver ætti að hafa forgöngu
um viðhaldsmenntun. Ég hef áður nefnt, að viðhaldsmenntunin er
fyrst og fremst fengin með sjálfsnámi og að einstaklingurinn sjálfur
verði að hafa þar aðalforgöngu, en ýmsir aðilar geta og eiga að létta
undir með honum. Þar er fyrst til að nefna læknafélögin, þá Háskól-
ann og loks heilbrigðisstjórnina. Eðlilegast er, að þessir aðilar hafi
nána samvinnu um kennslufyrirkomulag og sköpun námsaðstöðu. Þetta
verður ekki unnið sem sjálfboðaliðastarf til lengdar, þó að því hafi
verið komið af stað sem slíku. Allir verða að gera sér grein fyrir því,
að skipulagning kennslu og námsaðstöðu tekur tíma og kostar fé. Menn
verða líka að gera sér grein fyrir, að kennslan sem slík kostar mik-
ið og við getum ekki gert ráð fyrir því að verða ölmusumenn, sem
lifum af góðmennsku annarra, þó að sú hafi verið raunin í sambandi