Læknablaðið - 01.10.1971, Síða 94

236
LÆKNABLAÐIÐ
endurskoði ávöxtun sjóða læknafélaganna og athugi um leið
bætta aðstöðu til lána handa læknum“.
b) Skipulags- og framkvæmdanefnd. Gunnlaugur Snædal skýrði frá
störfum nefndarinnar og voru eftirtaldar tillögur teknar fyrir:
1. „Aðalfundur Læknafélags íslands 1970 átelur, að ekki skuli
betur búið að læknadeild Háskóla íslands en svo, að hún geti
ekki annað menntun þeirra stúdenta, sem vilja og geta stundað
læknanám. Fundurinn mótmælir takmörkunum á læknanámi
og telur það ábyrgðarleysi að takmarka aðgang að deildinni
án þess að gerð hafi verið tilraun til að kanna þörf íslenzks
þjóðfélags fyrir lækna á komandi árum.
Fundurinn telur mikilsverðar þær breytingar á læknakennslu,
sem fyrirhugaðar eru á næstu árum, þ. á m. væntanlegan
kennslustól í almennum lækningum.
Jafnframt því sem kennslu- og rannsóknaraðstaða læknadeild-
ar verði bætt, er nauðsyn að fjölga námsleiðum við Háskóla
íslands. Vill fundurinn sérstaklega benda á aðrar greinar heil-
brigðisþjónustu, svo sem háskólanám í hjúkrun, sjúkraþjálfun,
kennslu læknaritara, auk menntunar félagsráðgjafa.
Fundurinn styður baráttu stúdenta fyrir auknum fjárhagsleg-
um stuðningi við háskólanám í formi námslána og námslauna“.
Var þessi tillaga skipulags- og framkvæmdanefndar (fskj. 13)
samþykkt eftir nokkrar orðalagsbreytingar, en í henni voru
sameinaðar fjórar tillögur (frá stjórn L.í. fskj. 2, II og fskj. 2,
VIII, frá stjórn L.R., fskj. 5, V og loks fskj. 7). Urðu þó um
tillöguna miklar umræður og skiptar skoðanir, þannig að hún
var samþykkt með sjö atkvæðum gegn þremur, en fjórir sátu
hjá. Lagði Brynleifur Steingrímsson áherzlu á, að ekki væri
samband milli læknaskorts dreifbýlisins og fjölda þeirra, er
útskrifast úr læknadeild. Taldi hann lækna ekki hafa hugsað
nægilega um þjóðfélagslegar hliðar þessara mála. Jón Þorsteins-
son taldi takmörkun að læknadeild ábyrgðarleysi og betra að
loka deildinni alveg, ef fé skorti, sem væri ekki ráðherra að
kenna, eins og oft er látið í veðri vaka. Taldi hann enga ástæðu
til takmarkana nú á velgengisárum þjóðarinnar, enda hafi þeim
jafnvel verið afstýrt á kreppuárunum, auk þess sem ekki væri
með öllu óeðlilegt að Islendingar menntuðu að einhverju leyti
fólk til starfa með öðrum þjóðum, svo mikið sem við hefðum
hingað til sótt til þeirra. Baldur Fr. Sigfússon taldi könnun á
læknaþörf þjóðarinnar hæpna, þar eð hún þyrfti að ná minnst
fimmtán ár fram í tímann, auk þess sem ekki ætti í tillögu-
gerð að ýja að því, að stéttin viðurkenni yfirleitt nokkra tak-
mörkun læknanáms, jafnvel þótt slík könnun kynni að hafa
eitthvert gildi. Arinbjörn Kolbeinsson kvað læknaskort koma
fyrst niður á dreifbýlinu og almennum lækningum og vildi
fá hæfa menn til áætlanagerða. Taldi hann læknadeild ekki
bera ábyrgð á læknaskorti, heldur á þeim fjölda lækna, sem
hún gæti menntað sómasamlega hverju sinni með því fé, sem
lægi fyrir. Þar kæmi til ábyrgðarleysi stjórnvalda, en ekki