Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 70

196
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
2. KAFLI.
Áður en langir tímar liðu, ferðaðist Elam
F'arnish til Nýju Jórvíkur. Orsökin til þeirrar
ferðar. var stutt vélritað bréf frá Jóni Dow-
sett, en það var eins og rafurmagnsstraumur
gengi í gegnum Harnish, við að lesa það. Rað
vakti upp hjá honum endurminningar frá Temp-
as Butte, þegar hann var drengur á 15. ári,
og frægur spilamaður Tómas Galsworty, hafði
kallað til hans, eitt sinn, þegar hann vantaði
fjórða mann að spila: »Kom þú hingað strák-
ur, og lofacu okkur að sjá, hvort þú gelur
haldið á spdum. Hið sama tilfinningarstolt
streymdi þá í gegnum hann og nú. Hinar
vélrituðu Iínur virtust þrungnar af dularfullu
leyndarmáli. »Fulltrúi vor, herra Howison, mun
koma til yðar á gistihöll yðar, þér megið reiða
yður á hann. Við megum ekki sjást saman —
að svo komnu — það mun eg geta gert yður
skiljanlegt, þegar við síðar megum tala sam-
an,« stóð þar. Elam Harnish las bréfið hvað
eftir annað, hann fann að honum var boðinn
þátttaka í hinu stóra fjármálaspili, önnur gat
ekki verið ástæðan fyrir því, að hann var kvatt-
ur til að ferðast þvert yfir Ameríku; það var
sem hvíslað væri í eyra honum: »Treystir þú
þér til að halda á spilum, drengur minn?«
Regar til Nýju Jórvíkur kom, vísaði full-
trúi Jóns Dowsett honum til búgarðar eins við
Hudson, og sagði að þar myndi verða tekið
á móti honum í skrautlegri byggingu. Rangað
ók hann svo í bifreið, sem honum hafði yerið
fengin til umráða. Ekki hafði hann hugmynd
um, hver átti þá bifreið eða skrauthýsi það,
er honum var vísað til. Rar hitti hann Dow-
sett, sem kominn var þangað á undan honum,
og annan mann, er Harnish þegar kannaðist
við, áður en þeir höfðu verið kyntir. það var
hinn mikli maður, Nataíal Letton. Andlitsmynd
hans hafði hann séð í blöðum og tímaritum
og Iesið þar um þáttöku hans í ýmsum fjár-
málafyrirtækjum oir um háskólann við Dara-
tona, sem hann hafði látið byggja og gefið
ríkinu. Hann hafði þau áhrif á Harnish, að
hann myndi vera viljasterkur maður, þótt hon-
um gengi illa að skilja í því, hvað ólíkur hann
væri Dowsett, að undanskildu því, að hann
var mjög uppstrokinn og vel til fara, eins og
hinn síðarnefndi. Að öllu öðru leyti, voru þeir
. mjög ólíkir. Letton var svo grannur og horað-
ur, að hann líktlst mest úttærðum manni, en
þó var sem einhver eldur brinni inni fyrir með
miklum hita, voru það einkum hin dökku augu
hans, sem virtust gefa slíkt til kynna. Maður-
urinn var sagður að vera um þrítugt, og þó
var hár hans farið að hvítna, og í rauninni var
hann ellilegri en Dowsett. Eigi leyndi það sér,
að honum mundi tamar að gefa fyrirskipanir,
en að hlýða öðrum. Rað mátti líkja honum
við bráðnaðan eldhnött, sem ísskorpa hafði
lagt sig utan um.
Regar Harnish var vísað inn til þeirra,
sátu þessir tveir menn við drykkju. Letton
drakk óblandað sódavatn, Dowsett drakk whisky
og Harnish bað einnig um sterkan drykk. í
þessu vindur sér maður inn til þeirra,
Leon Guggenhainmer, hann bað þegar um
whisky. Retta vakti undrun hjá Harnish, að
mæta hér einum af meðlimum hinnar miklu
Guggenhammersættar, að vísu var það einn af
hinum yngri meðlimum, en við þá frændur
hafði hann átt í höggi í Alaska. Leon Gugg-
enhammer, vakti þegar máls á þessum gömlu
væringjum, og sló Elatn Harnish gull-
hamra fyrir áræði sitt og dugnað. »Bergmál-
ið af viðburðunum þarna norður frá,« sagði
hann, »náð.i hingað suður til okkar, og það
get eg sagt yður, herra Lofteldur — hum —
herra Harnish, að þér gáfuð okkur ósvikinn
löðrung.«

Framh.