Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.01.1929, Qupperneq 54

52
Hvað gengur að trúarlífinu.
[Stefnir
engin rödd, er færir neitt annað
en örvænting. Þetta á Jieima um
alla hina miklu menn bókment-
anna, með sárfáum undantekning-
um. Þetta á við um George Mere-
dith og Thomas Hardy. Þetta á
við um Bernhard Shaw og alla
þá sem honum reyna að líkjast.
Hvað bjóða þeir okkur? Enga út-
sýn aðra en skammvinnt strit og
stríð og svo endalausa kyrð graf-
arinnar.
Þ^ð er óhugsandi að maðurinn
geti unað við þessa dapurlegu
lífsskoðun, maðurinn, sem er gædd-
ur þessum undraverðu hæfileikum
og takmarkalausu löngunum. Vís-
indin verða að breyta svip, og þá
breytist útsýnin yfir mannlífið.
Jeg hef þá trú, að breytingin sé
í vændum, nú eins og áður. Menn-
ing heimsins var ekki ólíkt kom-
ið þegar kristindómurinn kom
fram á isjónarsviðið. Menn voru
að hætta að vera trúaðir, og með
andlegu útsýninni hvarf tign
mannsins og fegurð dagfarsins.
Er ekki þetta sama að ske nú?
Við höfum svo mikið að gera við
að skreyta útborð lífsins, að við
gleymum því, að á því er einnig
innri hlið. Möguleikar jarðlífsins
eru orðnir svo margir, að okkur
gleymist það, að bak við það alt
stendur æðra markmið, æðri veru-
leiki, sem alt þetta jarðneskaprjál
er óviðkomandi.
SKYLDI ekki fara svo, að
straumhvörf verði og allur
straumþunginn stefni að óbifan-
legri trú á það, sem er eilíft og
varanlegt? Og skyldi þá ekki fara
svo, að mennirnir veldi sér hann
að foringja, sem um aldaraðir
hefir verið ljós heimsins?
Jeg vil að lokum taka mér í
munn orð eftir Auguste Sabatier,
sem hann ritar í trúarbragða-
heimspeki sinni fyrir mannsaldri
síðan: „Ef jeg verð þreyttur á
skemtunum eða striti þessa heims
og langar til þess að finna sálu
minni hvíld og æðra markmið, þá
fer jeg ekki til neins annars en
leiðtogans og meistarans mikla,
Jesú Krists. Hann er sá eini, sem
færir mér bjartsýni án léttúðar
og alvöru án örvæntingar“.