Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1931, Qupperneq 21

Stefrdr]
Feimnismálin.
115
ingnr í foraum fræðum, segir, að
hann hafi verið uppi framan við
allar aldir. Gerum ráð fyrir, að
þessi afreksmaður og skjaldmær
eða valkyrja, sé tilbúningur. Þau
eru samt sveipuð ljóma æfintýra
og' fagurfræði. Skáldandinn, sem
verpur á þau ljóma, hefir þvegið
hendur sínar í morgundögg og
iungu sína í sólskini. Hann talar
ekki um „lendavax" Brynhildar
eins og Halldór Vefaraskáld, sem
Þannig sérkennir Diljá, en í aðra
nöndina með andlitsfarða.
Herferð Sigurðar inn í eldinn
til Brynhildar er gerð til þess
fyrst og fremst, að sigrast á stór-
iæti með hermanns hreysti, í öðru
iagi er hún framkvæmd til að sigra
hjarta konunnar. Ekki eru feimn-
isatburðir nefndir; þvert á móti.
Sigurður leggur sverð nakið milli
þeirra — ef eg man rétt. Þama
verður þó Áslaug til, sem Heimir
Þur í hörpunni til Norðurlanda.
En fjöður er dregin yfir það at-
nði, að hún kom undir á vafur-
i°ga fjallinu. Norrænan gefur
Þeim manni fagurt nafn, sem
ungmær veitir fyrsta faðmlag
S1tt. Hann er nefndur frunnver
hennar — ver = maður —. Bryn-
hildur nefnirSigurð frumver sinn.
Áslaug dóttir þeirra varð til í
tthklu ljósi. Hún þarf ekki að
taka undir með Biblíu-Davíð: „í
synd gat mig móðir mín“.
Ástir Sigurðar og Brynhildar
fóru út um þúfur að tilstuðlan
töfrakvendis. Það hlaut svo að
fara, að þvílík ást, sem þeirra
var, færi að forgörðum á óeðli-
legan hátt. En hefðarbragurinn
gekk að erfðum frá foreldrum
til dóttur. Áslaug komst á verð-
gang, þegar örlögin létu himin-
inn hrapa ofan í höfuð Sigurðar
og Brynhildar, svo að þau mörð-
ust til bana. Áslaug varð formóð-
ir Haralds hárfagra, en af hans
völdum bygðist ísland. Hún varð
drottning Ragnars loðbrókar,
sem ætlaði sér að taka hana
frillutaki í herferð. En Áslaug
neitaði að ganga á skip hans,
nema hann drykki til sín brúð-
kaupsöl. Konungurinn beygði sig.
Tíguleikur þessarar konu og
vitsmunir koma í ljós, þegar hún
bjó sig á konungsfund. Hann lét
svo um mælt, til þess að kanna
vitsmuni hennar, að hún skyldi
koma óklædd og þó klædd. Hún
vafði um sig urriðaneti og lét hár
sitt falla utan yfir það. Það var
skósítt. Þá var drengjakollur
kvenna ókominn í veröldina. —
Þegar ölið var af könnunni —
brúðkaupsölið —, vildi Ragnar
krefjast bóndaréttarins, sem svo
8*