Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1931, Side 46

140
Heinrich Schliemann.
['Stefnir
ar, er grafnir höfðu verið svo
veglega, voru ekki sigurvegarar
Trójuborgar, heldur tilheyrðu
þeir langtum eldri konungsætt.
Þeir hafa ekki ríkt yfir Akkeum
og hafa tæpast verið Grikkir.
Jafnvel sjálfur Hómer hefir haft
aðeins óljósa hugmynd um þetta
gullauðuga konungsríki. Schlie-
mann hafði fundið hér langtum
meira en hann leitaði að. Hann
hafði uppgötvað nýja menning,
þessa menning, sem nú er vant
að kenna við hinn fyrsta fundar-
stað, og nefna „mykenska menn-
ingu“. Svo erfitt reyndist mönn-
um að trúa þessum fréttum, er
þær bárust út um heiminn, að
jafnvel vísindamenn skirrðust
ekki við að lýsa yfir því, að hér
væri um svik að ræða, og að
dýrgripafundirnir myndu vera
innfluttur kínverskur varningur!
Fékk Schliemann nú brátt að
reyna, að fátt er erfiðara í heimi
þessum en að hafa fundið ný
sannindi. Það var altítt að kalla
hann draumóramann, er ekki
vissi mun á skáldskap og veru-
leika, leikmann, er væri að
teletta sér út í vísindaleg mál-
efni, er hann bæri ekkert skyn-
bragð á.
Nú á dögum eru orðtæki svo
sem „mykenska tímabilið",
„mykensk menning" og „myk-
ensk list“ á hvers manns vörum.
En það eru varla meir en 50 ár
síðan það þótti hin mesta firra,
að trúa því, að hér væri fundin
hin elzta menning, er saga álfu
vorrar kann frá að segja. Upp-
tök mykensku menningarinnar
má rekja fram á 3. árþúsund
fyrir Krists burð, en blómaskeið
hennar stóð frá 1800—1600.
Mykenska sjóríkið hafði aðalað-
setur sitt á eynni Kreta og náði
yfir allar eyjar og strendur
Eyjahafsins, allt austur til By-
sanz og vestur tilSpánar. Byggðu
það þjóðir, er menn ætla að hafi
verið forfeður þjóða þeirra, er
síðar byggðu lönd við Miðjarð-
arhaf. Það er, ef til vill, hið stór-
kostlegasta afrek Heinrich Schlie-
manns, að hafa uppgötvað þenna
sannleika. Hann hefir bætt heilu
árþúsundi framan við sögu álfu
vorrar.
Úti við jaðar argversku vall-
anna, að sunnanverðu, gnæfð1
dálítill hóll upp úr jörðu. Líkt-
ist hann helzt malardyngju'
þaktri þunnri jarðskán. Engufl1
hafði þótt ómaksins vert að grafa
þarna, þar til Schliemann koiu
þangað árið 1884. Með aðstoð
Dörpfelds félaga síns tók hann
þegar til óspilltra málanna. Og