Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Síða 20

164
NÝTT HELGAFELL
samferða, og hið sama galt Véstein. Hann
var einn þeirra, sem þessi víðförli á veg-
leysum hafði vakið til lífs handan landa-
mæra lifenda, leyst úr álögum einmana-
leikans, brotið af hversdagshlekkina og
bjargað úr fásinni fólksins sem lifir því
einu að hafa ofan af fyrir sér frá degi tii
dags og njóta lífsins í úlfúð og algleym-
ingi. Véstein Vasandason höfðu vindar
næturinnar löngu vígt til samlags láði, legi
og lausbeizluðum farandbyljum á reiki
undir skýjaskafi og sól, tungli og stjörn-
um, þar sem allt mannlegt aðeins er hug-
neisti, seiðmál eða, þegar bezt lætur, svarf-
að erindi í hávamálum alls þess, sem er
og heitir.
Mámnn glotti við honum, Vésteinn sá
ekki betur og brosti á móti út um glugg-
ann sinn litla, tvíeygur einnig hann gegn
nótt og myrkri, náttmögnuðum skilningi,
myrkurgrónum grunsemdum og ham-
íngju: leifum þeim sem tilveran hafði
skammtað honum og aleiga hans nú orð-
íð: sýndarheimih undir háhvolfi sem einn-
íg er ímyndun ein: — brosti á móti en
brosið ef til vill dálítið stirðnað og þá í ætt
við andlitsdrætti himindraugsins, aftur-
göngunnar góðmótlegu á krapavegum
vetrarbrauta. Bros var það eigi að síður.
Jörðin okkar er sem sé jörð þrátt fyrir
allt: andblær ílmandi af óviðjafnanlegum
sætleik, fingur er leika í liðamótum svo
fimlega að það tekur ekki tali, augu sem
eru brot úr bláloftum paradísar: allt á ferð
og flugi í dansleik, sem engan enda tekur.
En hún er meira: hrossastóð á vori, vötn
af himnum og vegráfandi í ýmsum mynd-
um á leið til heimahúsa, dagský á ferli of-
ar fjallatindum, þokuhjarðir á beit í brött-
um hlíðum: allt þetta sem kallað er einu
nafni ,,heimurinn“ og sem ekki er hægt
að vera án. Jafnvel skepnan á blóðvelli er
einhvern veginn inn í þetta spunnin, snar
þáttur snöfurlegra nornalaga.
Vindurinn að gluggabaki kunni að
koma orðum að því — hvað söng í hon-
um þessa stundina? ,,Far veröld, far vel“
. . . Það bar ekki á öðru. Víst kunni hann
að koma orðum að því! Og að vindurinn
væri sannvinur hans hafði Vésteinn vitað
lengi, valtur vinur en óbrigðull: kom á
hverri nóttu að heita mátti. Ætti hann
annríkt sendi hann systur sína á undan sér.
Hún var skárri en ekki neitt, golugreyið.
Betri vin en vindinn er ekki hægt að eiga,
það kom aldro fyrir að hann þykktist við,
þótt Vésteinn yrði honum afhuga um
stundarsakir og jafnvel hlustaði ekki á
hann nema með höppum og glöppum:
hann tók því með jafnaðargeði, tilbúinn
með viðeigandi vísustúf eða heilræði um
leið og unglingurinn herðamikli undir
glugganum mátti vera að því að hlusta:
Far veröld, far vel. . . . Ætli það ekki.
Þeir töluðust við æðilengi undir tvö augu
nóttina þá, vindunnn og Vésteinn Vas-
andason.
Gunnar Gnnnarsson.