Félagsbréf - 01.01.1957, Page 25

INDRIÐI
□ . ÞDRSTEINSSDN:
tícna á hœJta bœ
Drengurinn horfði á kindurnar þyrpast á garðann þegar Jónas
kom úr tóftargatinu með heyfangið og gekk fram að garðahöfðinu
álútur og stiklandi og lét falla jafnt og þétt úr fanginu meðan hann
skrefaði aftur á hak inn að tóftinni. Jónas var fölleitur og kjálka-
sver og snyrtilegur. Hann tók í nefið úr lítilli pontu með silfurlauf-
um á hliðunum. Það sá aldrei á nefi hans hann brúkaði tóbak og
hann rakaði á sér efri vörina sem var fremur fátítt lijá öðrum en
ungum mönnum. Kindurnar voru ólmar í heyið og tróðust um með
fæturna á gerðahleðslunni. Drengurinn fékk stundum í nefið lijá
Jónasi þegar enginn vissi; það var algjört trúnaðarmál þeirra tveggja.
Jónas fór aftur inn í tóftina eftir nýju fangi og drengurinn gekk
út fyrir. Það var snjór á túninu og láglendinu fyrir handan ána
en ís á kílnum með oddmynduðum fannarákum serú lágu frá norðri
til suðurs. Það var kindaslóð frá húsunum að lindinni fyrir vestan
túnið og snjórinn við fjárhúsin var troðinn og gulur undan fótum
ánna og migunni úr þeim; annars var allt afar hvítt og hreinlegt
og loftið svalt og tært en ekki sólskin.
Drengurinn fékk sér snjó og reyndi að hnoða liann en það var
ekki hægt vegna frostsins. Meðan hann dustaði út vettlingunum sín-
um kom Jónas út til hans.
— Viltu fara á skauta, sagði Jónas.
— Nei.
— Eigum við kannski að líta til hrútanna.
— Þarftu að hleypa til.
—- Nei, nú er húið að lemba þær.
— Líka Móru mína.
— Já, og með prýði.