Hermes - 01.12.1988, Blaðsíða 61

59
hans. Og ég þarf ekkert að segja þérþað,
hvernig viðtökur ég hef yfirleitt fengið. “
Þessi gloría, sem þú talar um, og þessi
sérstaki hugur sem allflestir Bifröstungar
bera til staðarins og ykkar sem gerðuð
hann að því sem hann var, heldurðu ekki
að þetta stafi einmitt af því að staðurinn
var frekar heimili en stofnun?
„Eg vona það. Við vildum einmitt gera
það þannig, endilega að það væri eins og
þeirra heimili. Og mér þótti vænt um það
sem kom þó nokkuð oft fyrir, að nem-
endur leituðu til mín - stundum auðvitað
til Guðmundar líka - með veruleg
vandamál og við lögðum okkur í fram-
króka að reyna þá að liðsinna eins og við
framast gátum.
En ég held að ég hafi samt skynjað
það, þau hyggindi sem í hag komu - mér
dettur ekki í hug að segja að það hafi ver-
ið af því að ég væri svo almennileg mann-
eskja - að ég þagði um eitt og annað sem
ég vissi að kom fyrir. Það var einfaldlega
skvnsamlegast fyrir mig, og fyrir
skólann, að þegja yfir sumum hlutum, og
láta sem ég vissi þá ekki. Þau hafa sum
sagt við mig síðan: „Það var óhætt að
segja þér hvað sem var því þú sagðir það
engum. Svona varstu almennileg." En
kannski voru það ekkert síður hyggindi
fyrir sjálfa mig. Ég vildi ekki gera úlfalda
úr mýflugu. Ég vissi það var afskaplega
erfitt að ná landi aftur ef verulega bar út
af, nemendur reknir eða eitthvað þess
háttar.
Ég gerði mér sérstakt far um að líta
stórt á hlutina, og passa mig á því að gera
ekki eitthvert skitirí að stórmáli. Þó þú
vitir að einhver strákur er að pukrast
með brennivínsflösku, þá getur þú bara
tekið flöskuna og sagt við hann: „Allt í
lagi, þú færð hana þegar þú ferð“ - og
ekkert að minnast á það meir. Ef þetta
hefði kvisast gat alveg eins verið að
strákurinn væri bara rekinn fyrir það. Ég
vissi aldrei hvernig það gat snúist. Ég
bara tók það og skilaði því ekki fyrr en
um vorið.
Það brást heldur ekki að eigandinn
kom um vorið og rukkaði! En það var
líka allt í lagi.
Ekki það að ég væri að leggja mig eftir
að komast að því þó að menn væru
eitthvað að pukrast. Alls ekki! Ég kærði
mig alls ekki um að vita það, ef vel var
með það farið. En þeir voru stundum svo
bíræfnir. Það var eins og þeir þyrftu að
reka þetta framan í mann, þessir
pjakkar, beinlínis að ögra manni!
En þetta þarf svo sem ekkert að segja
þér, Sigurður minn. Þú veist þetta allt frá
fornu fari, síðan þú varst frístunda-
kennari. Og milli mín og frístundakenn-
aranna skapaðist alltaf mjög gott
samstarf. Við höfðum líka mjög mikið
saman að sælda. Hluti af mínu starfi var
til dæmis að sjá um reikninga og inn-
heimtu mötuneytisins, en ég fékk líka
alltaf aðstoð frístundakennaranna við
það, eins og þú manst. Svo kom maður
frá Sambandinu á vorin og fór yfir þetta,
og alltaf passaði þetta nú, þó kunnáttan
væri ekki mikil.
Svona gekk þetta ár eftir ár. Og auð-
vitað var margt sem kom upp á. Ég
gleymi því ekki hvað ég - og við Guð-
mundur - vorum ofboðslega hrædd við
eld þarna. Oft fór maður niður á næturn-
ar, til þess að gá út. Þú þekkir það vel, að
þarna er veruleg brunahætta í gamla hús-
inu - Drottinn minn! Það hefði fuðrað
upp á fimm mínútum, ef kviknað hefði í
því!
Við fórum yfirleitt síðust burtu, þegar
samkomur voru, og þegar það voru
heimboð var það oft ekki fyrr en klukkan
fimm og sex á morgnana. Sérstaklega
fannst okkur mikilvægt að ganga frá í
hátíðasalnum, á bak við leiksviðið sem
sett var upp þar, með alls konar raf-
magnsleiðslum og dóti, logandi ljósi og
hver veit hverju.
Brunahættan olli okkur alltaf áhyggj-
um. Hún og fleira gera það að verkum að
þeir sem eru með heimavist eru í raun-
inni að allan sólarhringinn. Það er sko
engin vitleysa. Þar fyrir utan lét ég oft
stilla símann heim til mín ef veikindi
voru eða eitthvað slíkt, svo hægt væri að
hringja til mín á nóttunni ef með þurfti.
Og ég fór ekki fáar ferðirnar niður eftir á
næturnar. Þú manst nú sjálfur eftir Asíu-
flensunni sem kom upp þegar þú varst
nýbyrjaður í skólanum. Það var nú það
svæsnasta sem kom upp á hjá okkur. Þá
var ekkert um það að spyrja, maður varð
bara að vera tilbúinn að vinna á nótt sem
degi.“
Var það ekki þannig í Asíuflensunni
þegar verst var, að það voru innan við tíu
manns uppi standandi af nemendum og
starfsliði?
„Sex. En það var kennt alltaf. Þá stóðu
þrír nemendur með mér í eldhúsinu og
svo færðum við öllu fólkinu. Það var
svakalegt. Þetta var áreiðanlega mesta
bráðapestin sem kom þarna. Ég held
það. Þetta var alveg hryllilegur tími. En
það þurfti ekki svona lagað til. Húsmóð-
urstarfið var mikið starf, og ég gerði mér
enga grein fyrir því fyrirfram hvað það
var mikið. Og það voru margir sem héldu
að það væri lítið starf, kannski helst að
það hefði verið stofnað til þess að skapa
mér vinnu. Enþaðvarafogfrá. Égþurfti
ekkert á því að halda.
Aður en ég giftist var ég að byrja að
læra hjúkrun. Þó það væri ekki mikið
kom það sér vel, því það varð hluti af
húsmóðurstarfinu líka að hugsa um þá