Hermes - 01.12.1988, Blaðsíða 62

60
sem voru veikir. Ég gerði það sem ég gat.
Héraðslæknirinn lét mig hafa meðul sem
ég gat svo gefið nemendum í samráði við
hann, og sveitin naut líka góðs af því.
Eins gat ég gefið sprautur eins og frægt
varð og Guðlaug hlær við glettnislega,
minnist eflaust skopmynda og skopsagna
sem gengu að Bifröst, að minnsta kosti
fyrstu árin, um sprauturnar hennar Guð-
laugar-„og gerði töluvert mikið af því.“
Var það eitthvað að ráði, spyr ég, af því
að ég hélt alltaf að sprautugjafir Guð-
laugar væru orðum auknar eins og hver
annar skólabrandari.
„Já, já, alltaf hreint að gefa vítamín-
sprautur, til þess að fjörga fólkið.“ Og
Guðlaug hlær sínum dillandi hlátri.
„Líka kennurum, ekki bara nemendum.
Þú manst nú eftir einum bekkjarbróður
þínum, ég gaf honum endalausar spraut-
ur til að fíra hann upp, og dugði ekki til.
!“
Við vitum bæði að töluvert hlutfall af
þessum „veikindum“ var einfaldlega það
að menn nenntu ekki á lappir á morgn-
ana.
„Auðvitað! Og það er ekkert einsdæmi
með nemendurna. Ég varð vör við, eftir
að ég byrjaði að starfa hér við Fjölbrauta-
skólann, að mörgum kennurum finnst al-
veg sjálfsagt að taka þessa fimm
veikindadaga, sem þeir mega hafa. Og
fara ekkert í launkofa með það.
Auðvitað vissi ég að þið voruð að
skrópa. Sumir sögðu hreinskilnislega við
mig: „Ég vakti íalla nótt." Jæja, það varð
þá að hafa það. Ég var svo sem ekkert
ströng á þessu. En þó hafði það sitt að
segja að reyna að ýta á þetta. það var
visst aðhald.“
Eg man eftir því einhvern tínia fyrri vet-
urinn minn í skólanum, að ég nennti ekki
á fætur aö morgni. Og það hafa fleiri ver-
ið latir, því þú fórst á stúfana til að reka
fólk á lappir, og lést heyra vel í þér.
Sennilega hefurðu byrjað á herbergjun-
um að sunnanverðu, og verið farinn að
renna nokkuð móðurinn þegar röðin
kom loks að mér, sem var nokkuð fram-
arlega að noröanverðu, í bakaleiðinni.
Nema þú réttir mér hitamælinn víðkunna
og skipaðir mér að mæla mig, þú ætlaðir
að bíða á meðan. Og svo fórum við að
rabba saman og ræddum alla heima og
geima og þegar þú tókst viðbragð eftir
hálftíma eða svo, liélstu bara leiðar
þinnar, án þess svo mikiö að spyrja um
mælinn sem ég var með, hvað þá taka
hann og lesa af honum.
Við þessu skellihlær Guðlaug. „Þessu
trúi ég,“ sagði hún. „Þið gátuð alltaf
Guðlaug Einarsdóttir og Guðmundur Sveinsson.
dobblað mig, þessir strákar, dobblað mig
svo svakalega. Einsogeinn bekkjarbróð-
ir þinn, hann Dagur Þorleifsson, einu
sinni kom ég inn til hans og hann var bú-
inn að kveikja í ruslafötunni. Það var
dúkur enn á gólfunum þegar þetta var,
teppin ekki komin, og hann var búinn að
ýta ruslafötunni til og frá og komnir
margir brunahringir á gólfið. „Hvað er
að þér eiginlega?“ spurði ég. „Kveikir þú
í ruslafötunni hérna inni?“ Og hann svar-
aði með hægð og alvöruþunga: „Það var
svo mikil fýla hérna inni. Ég var að eyða
henni." Finnst þér það vera? Hvað gat ég
margar
Oft var mikið annríki hjá Guðlaugu og það
hefur Hörður Haraldsson haft i huga þegar
hann gerði þessa mynd.
sagt? Mér var allri lokið!,“ segir Guðlaug
og skellihlær við endurminninguna. „Já.
Það var svo sem margt fvndið og
skemmtilegt, sem kom þarr upp. Og
hvað það var alltaf gaman pegar nem-
endur komu úr fríum, eða hvað það var
tómlegt þegar þeir voru að fara.
Eitt af því sem þið Guðmundur stóðuð
alltaf fast á, var að fólkið væri sómasam-
lega til fara.
„Jæja, manstu það? Ég átti virkilega erf-
itt með það. Sigurður minn, að ganga á
fólkið um leið og ég vísaði því á herberg-
in og segja við strákana: „Þú átt að vera í
jakka og með bindi,“ og við stelpurnar:
„Þú átt að vera ípilsi.“ Þetta var virkilega
erfitt fyrir mig. Fólkinu fannst þetta alls
ekkert sjálfsagt, og margir spurðu:
„Hvað kemur þér við hvernig við erum
klædd?“ Og ég varð að svara: „Þetta eru
bara reglur hér á skólanum, og ekkert
annað með það." Mér þótti erfitt að það
var ég sem þurfti að gera þetta.“
Eg hitti í sumar stúlku sem var í skólan-
um meöan ég var þar kennari. Ef ég man
rétt var hún ein þeirra sem ekki var blíð
á svip yfir því að þurfa að fara í pils ef
hún ætlaði í boröstofu eða skólastofu,
vildi bara vera í gallabuxunum þar og
annars staðar. En hún fór að segja mér
að hún kom í skólann tveimur þremur
árum eftir aö þið fóruð, og mætti þarna
krökkum á göngunum, berfættum í
tuðruskóm, rifnum gallabuxum og
tuskulegum, ermalausum bolgopum með
hólkvíðum handvegum. Við þetta sagðist
hún beinlínis hafa orðiö fyrir menningar-
sjokki, og orðið á augabragði þakklát