Hermes - 01.12.1988, Blaðsíða 107

105
glæp. Hann sópaði blöðunum saman, læsti þau niðri í skúffu
og stakk lyklinum í vasann. En í fátinu gleymdi hann penn-
anum á borðinu. Það var kominn tími til að fara til vinnunn-
ar í íshúsinu.
Sennilega hefir hugur hans verið um of bundinn því við-
fangsefni, sem heillaði hann svo um nóttina. Hann var líka
ósofinn og athyglin ekki jafn vakandi og venjulega. Það
tókst svo slysalega til, að hann lenti í ískvörninni með hægri
höndina, og kvörnin mól af honum höndina upp undir oln-
boga, áður en hún varð stöðvuð. Enginn fékk í það ráðið, af
hverju maðurinn kveinkaði sér ekki við áverkann. En með-
an þeir voru að losa hann úr kvörninni stundi hann upp
nokkrum orðum. Þau endurspegluðu ekki líkamlega þján-
ingu. Þau komu einhverstaðar innst innan úr leyndustu
fylgsnum sálarinnar og gáfu til kynna, að sársauki áverkans
gleymdist svo gjörsamlega, þegar honum varð hugsað til af-
leiðinganna, sem honum fylgdi.
Nú get ég aldrei skrifað framar.
Áverki mannsins varð fljótlega græddur á sjúkrahúsi.
Hann fékk meira að segja nýja hönd, sem var haglega gjörð
og til margra hluta nytsamleg. Hann gat unnið ýmsa vinnu
og haft ofan af fyrir sér og fjölskyldu sinni. En þótt höndin
hans nýja sé til margra hluta nytsamleg, er hún ekki til þess
fallin, að stýra lindarpenna.
Það kom líka dálítið óhapp fyrir pennann um svipað leyti
og maðurinn missti höndina. Hann gleymdist á borðinu sem
fyrr segir og börnin náðu í hann og brutu af honum oddinn,
svo hann var ekki nothæfur lengur.
Heiðarlegir eiginmenn segja við konur sínar, þegar þeir
ætla að halda fram hjá þeim: - Ég þarf að fara á fund í kvöld,
elskan mín.
Maðurinn, sem við erum að tala um, segir líka við sína
konu: - Ég þarf að fara á fund í kvöld, elskan mín. Og kon-
an lætur þetta gott heita. Því skyldi ekki einhentur maður
mega fara á fund, þegar honum þóknast? Svo fer hún að
sofa, því hún er heimilisrækin og kvöldsvæf.
En maðurinn fer út og gengur um göturnar, þangað til
hann er viss um að konan sé sofnuð.
Þá læðist hann heim til sín, eins og þjófur, lýkur upp sín-
um eigin útidyrum svo hljóðlega, að enginn verður þess var.
Síðan læðist hann að skrifborðinu sínu og lýkur upp skúff-
unni, sem inniheldur blöðin, sem hann skrifaði nóttina áður
en hann missti höndina.
Enginn veit hvað stendur á þessum blöðum, það er leynd-
ardómur lífs hans. Svo tekur hann pennann, mundar hann
vinstri hendi. Hann starir á pennann, sem nú er ekki annað
en endurminning um penna, og á hendina, sem nú er ekki
annað en eftirlíking af hönd. En augu hans endurspegía
ekki lengur dreymni hins unga sveimhuga, heldur ljúfsáran
trega þess, sem einu sinni var.
PJLÍ&
sinn
er
oKkar
Múlalundur Hátúm ioc,
símar: 38450, 38401, 38405