Hermes - 01.12.1988, Blaðsíða 59

57
landanna, Þýskalands og Bretlands, og á
samvinnuskólum allra þessara landa var
þessi staða starfrækt," svarar Guðlaug.
„Guðmundur hugsaði sér undir eins að
þetta ætlaði hann að hafa að Bifröst, sér-
staka manneskju til að sjá um heimilis-
haldið og daglega umönnun skóla-
heimilisins, og kallaði starfið strax starf
húsmóður. I skólum nágrannalandanna
var það sums staðar kona skólastjórans,
sem var líka húsmóðir skólans. En þá
datt okkur aldrei í hug,“ segir Guðlaug
með þunga, „að ég yrði í þessu starfi.
Aldrei!“ Og hafi þungi verið lagður á
fyrri orðin er þetta síðasta orð bæði feit-
letrað og undirstrikað.
„En það var reynt afskaplega mikið að
fá manneskju í þetta. Það var meðal ann-
ars leitað til Helgu Sigurðardóttur,
nokkuð sem hann hafði aldrei þurft að
sinna. Svo hann segir við mig: „Ja - þú
verður að byrja.“ „Já, ég get svo sem al-
veg byrjað á þessu,“ sagði ég, „það er allt
í lagi.“ Og ég man að þá fyrst var byrjað
að ráða stúlkur til starfa við skólaheimil-
ið.
Vissulega hafði Guðmundur þegar
lagt niður fyrir sér hvernig skólaheimilið
átti að vera. Húsnæðið allt átti að vera
vel frágengið og fínt. Við þekktum mjög
vel hvernig þessu var háttað á héraðs-
skólunum, þar sem nemendur sáu sjálfir
um þrif og aðstoðuðu íeldhúsi. Út af fyr-
ir sig var það allt í lagi, bara öðru vísi en
Guðmundur vildi hafa það. Hann setti
markið hærra.
Mér fannst ég vera eins og illa gerður
hlutur, vissi ósköp lítið hvað ég var að
skólastjóra Húsmæðraskóla íslands, að
benda á góða stúlku úr hópi sinna nem-
enda. Henni leist vel á þaðfyrst ístað, en
við nánari umhugsun fannst henni ekki
að námið frá hennar skóla hentaði við
þetta starf. Það var líka leitað til margra
einstaklinga, og loks fékkst manneskja í
starfið, afar myndarleg stúlka, síðar
sýslumannsfrú. En á elleftu stundu
guggnaði hún.
Nú voru góð ráð dýr. Hvað átti að
gera? Guðmundur var ekki sérstaklega
góður að sjá um það sem heimilið varð-
aði. Ekki það að hann hefði ekki skipu-
lagshæfileikann, heldur var þetta bara
gera. Ég get sagt þér sem dæmi, að hvað
laun stúlknanna snerti fórum við eftir
gildandi gjaldskrá, og ég man að það
voru 1300 krónur á mánuði. Mér fannst
alveg sjálfsagt að ég hefði bara sömu
launin.
Auðvitað hugsaði ég: Strax í vor hætti
ég þessu. En svona byrjaði þetta. Við
reyndum að fá í þetta manneskju frá
næsta hausti, en það gekk ekki. Við
ræddum þetta mikið, við Guðmundur,
og þegar það var auðséð að við fengjum
enga í þetta, sagði Guðmundur eitthvað
á þá leið að hann sæi ekki betur en ég
yrði bara að vera áfram. Við vorum að
Sigurjón Björnsson. Útskr. 1934. Var lengi
stöbvarstjóri við Póst- og simstöbina í
Kópavogi. Tók mikinn þátt í félagsstarfi og
ritadi greinar í blöö og Ijób bans birtust
víba. Þessar vísur eru úr bókinni Vestur-
Skaftfellsk Ijóö sem út kom 1962.
Sigurjón Björnsson
í fótspor
fjöldans
Þótt einhver sjái bjarta og betri vegi,
þá býsna mörgum hœtta við því kann,
að sigla í kjölfar eftir fjöldans fleyi
svo fjöldinn ekki nái að dœma hann.
Þoka
á Esjunni
Klœðist Esja kufli síðum,
kulið mótar fyrir stalli.
Þokan niður í hálfum hlíðum
hangir eins og skegg á karli.
Eilíft vor
Þú veizt það eflaust, vinur kœr,
að vorið kemur nœr og nœr
og lífið mestan fögnuð fœr
á fögru unaðsvori,
þá lindin bunar blá og tœr
og blóm íhverju spori.