Hermes - 01.12.1988, Blaðsíða 145

143
Siguröur Hreiöar Hreiðarsson
Ég hef aldrei
;rið alveg fastur í neinu
Rabbaö við Hörö Haraldsson um feril hans í lífinu og
þær hliöar sem Bifröstungar þekkja flestir minna.
vc
Allt tekur breytingum í tímans rás. Einkum er það eðli skólastofnana
og aðall að breytast eftir þörfum tímans. Samvinnuskólinn tók stór-
felldum breytingum þegar hann fluttist frá Reykjavík upp að Bifröst,
og þar hefur hann þróast með árunum. Ekki síst hefur hann tekið
stökkbreytingum nú síðari árin.
Sá skóli sem nú er starfræktur í
nafni samvinnunnar aö Bifröst á
fátt sameiginlegt með þeim skóla
sem við nemendur í skólastjóratíð Guð-
mundar Sveinssonar þekktum. Aðeins
einn maður tengir saman þann tíma og
nútímann: Hörður Haraldsson.
Ég efast um að mörg okkar hafi kynnst
Herði nokkuð sem heitið gat, meðan við
vorum nemendur hans. Ég þekkti hann
lítið eftir tveggja vetra skólasetu. Hins
vegar urðu kynni okkar Harðar og sam-
skipti meiri og skemmtilegri síðar meir,
þegar við kenndum báðir að Bifröst og
bjuggum að auki þannig um fimm ára
skeið að aðeins var einn veggur í milli
okkar. Þá tókust þau kynni sem ekki
hafa rofnað síðan.
Segja má að betra sé seint en aldrei, að
bregða hér upp mynd af manninum bak
við kennarann, og spjalla við Hörð um
þær hliðar hans sem nemendur almennt
kynntust lítt eða ekki. Þetta er ekki við-
tal í eiginlegum skilningi, heldur mætti
alveg eins kalla það samtal. Við Hörður
erum að skemmta okkur við að spjalla
saman rifja upp gamlar minningar, og ég
er að fræðast í leiðinni:
Þar er fyrst til að taka að þú kemur að
Samvinnuskólanum þegar hann hefur
verið að Bifröst í eitt ár, 1956. Þá kemur
þú beint frá prófi í viðskiptafræði.
Ég lauk námi ári fyrr. Þetta ár vann ég
við endurskoðun hjá Vegagerð ríkisins.
Ég hafði unnið þar að einhverju leyti
með háskólanum. Ég gerði nefnilega
ýmislegt þessi fjögur ár sem ég var í há-
skólanum. Þá lauk ég við teiknikennara-
prófið, var í landsliðinu í frjálsíþróttum,
og vann þar að auki ýmislegt sem til féll.
Svo var það sumarið 1956 að Guð-
mundur Sveinsson hafði samband við
mig og óskaði eftir því að ég gerðist
kennari hjá honum uppi að Bifröst. Við
áttum sameiginlega kunningja, sem lík-
lega hafa bent á mig, og svo hafði ég unn-
ið tvö sumur í Sambandinu. Þar var ég
meðal annars í kaupfélagaeftirlitinu hjá
Ólafi Sverrissyni, sem síðar varð kaup-
félagsstjóri í Borgarnesi.
Hvað stundaðirðu íþróttirnar lengi? Al-
veg þangað til þú fórst að Bifröst?
Ég hætti þegar ég fór að Bifröst, en byrj-
aði svo aftur. Það var nefnilega svo þegar
ég byrjaði að kenna að Bifröst, að ég var
látinn kenna öll þau fög sem hinir vildu
ekki kenna. Ég hafði auðvitað lært þetta
allt saman, annað hvort í háskóla eða
menntaskóla, en það var margt sem ég
hafði ekki minnstu praktíska reynslu af.
Verslunarréttur, til dæmis, sem ég þurfti
að kenna-jú, ég hafði tekið próf í þessu,
upp úr bók og fyrirlestrum, þrem árum
áður, en hafði meira að segja aldrei fyllt
út víxil. Eitthvað hjálpaði Gunnar
Grímsson mér í þessum praktísku
málum.
Engu að síður virðistu hafa lent á réttri
hillu, því á þessari hillu ertu búinn að
vera síðan.
Já, þetta var bara erfitt fyrst. Svo vandist
ég þessu og lærði betur það sem ég þurfti
að læra betur. Ég varð meðal annars að
kenna þýsku, og til þess þurfti ég að læra
alla málfræðina upp á nýtt, kunni raunar
skammarlega lítið í henni fyrir og var
búinn að gleyma því að mestu. Það var
mjög gott, þegar maður var úti að ganga
eða skokka, að beygja þá óreglulegar
sagnir og þess háttar.
FÉLAG ÍSLENSKRA IÐNREKENDA
Markmið
Félags íslenskra iðnrekenda er að efla íslenskan iðnað þannig að iðnaðurinn
verði undirstaða hagvaxtar og bættra lífskjara.
Starfsemi
félagsins er í því fólgin að gæta hagsmuna inaðarins útávið, einkum gagnvart
opinberum aðilum og veita félagsmönnum ýmiskonar þjónustu.
Aðsetur
Skrifstofa F I I er að Hallveigarstíg 1, 101 Reykjavík, sími 27577.